Haagse liederhandschrift

10. [Venus warom deys du dat]

Venus, warom deys du dat,
Dat ghi hem sijt also wreet,
Dengenen, die der minnen pat
Dicwil gaen, dat hem wert heet?

Venus, dat is ongelike,
Dat ghi dengenen niet en loent,
Die altoes mint getrouwelike,
Maer uwen art ghi gerne toent.

Ghi hebt een al te zÜte beghin,

[fol. 5rb]

10

Ende geeft groete vrude hem somen,

 

Maer ghi nemt hert und zin,

 

Eer zi weder van u komen.

 

 

 

Nochtan so ne darf men niet spreken

 

Of Venus; ic wil die warheit ruren:

15

Dat een van minnen wert ontsteken,

 

Dat doet complexie met naturen.

 

 

 

Of Venus so ne darf men's niet leggen,

 

Want nature algader doet;

 

Die nature war te lanc te zeggen

20

Teser tijt, ic't versten moet.

 

 

 

Maer hoert een luttel van nature,

 

Die twee gelijc te gader brenct!

 

Wanneer complexie vint har ure,

 

Dat si met naturen menct,

 

 

25

So moeten si hem onderminnen,

 

Wanneer geluc comt an ghelijc;

 

Men kan't anders niet bezinnen,

 

Et is warheit zekerlijc.

 

 

 

Sowie dat Min dracht boven maten,

30

Dat sine kracht wil al ontdringen,

 

Die zal hem ummer in dien zaten,

 

Dat hi zin wol mach bedwingen.

 

 

 

Sowie die Min in hem wil husen,

 

Die moet dicke liden lief und leet;

35

Niement en sal te zeer confusen,

 

Dat niet na sinen wil en geet.

 

 

 

Explicit

10*.

Her Goet-compaen sprac: tis min zede,
Wat men wil, dat wil ich mede.