De Gulden Passer. Jaargang 58-59

113. Van sorge verdwijnen wy alle.
Tot Ioannem Hartungum, &c.

Als den berch Vesuius was hooch op worpende

Brandende steenen, liep Plinius onbedocht
Om sulcs t'aenschouwen, die hem was opslorpende
Den cuyl, daer hy d'oorsake te nau af socht.
Op den Sicliaenschen Poeet, die hemseluen brocht
Ter doot inden berch Aetna altijt euen gloedich,
Moest' hy gedacht hebben, eer hy wie dit wonder wrocht
So van byts wilde besien, om te weten spoedich,
Oft daer ooc Cyclopen stonden en smeden moedich.
Maer elc heeft sijn gebrec, hoewel datse schijnen vroet,
En groote sorge de goede meest verdwijnen doet.