De Gulden Passer. Jaargang 58-59

47. De verscheyden sinnen der menschen.
Tot Fransoys Forgaz Bisschop van Varnyen.

Een oudt wijf willende op eenen berch gewijdt

Ueel dootshoofden dragen, viel by ghevalle,
Dies sy alle den berch afrolden ongemijdt:
En sy siende datse so verscheyden alle
Wentelden lancx de wegen en paden smalle,
Sprack: Ist wonder dat de leuende t'alder uren
Waermen comt oft gaet, t'sy in winckel oft halle
Van so menigen sin zijn, als diuersch van figuren:
Want dees doode beenders hen niet eensins en ruren?
En duert Tytius leuer ooc noch niet onsachte,
Dit altijt weer groeyende hem veel drucs doet besuren
Door den vogel diese verslint dage en nachte:
S'ghelijcs is elck twijfelachtich van ghedachte
Hier dwalende, als een peert dat onbedwongen sneeft
So lange als hy hier op aerden in drucke leeft.