De Gulden Passer. Jaargang 58-59

3. De Lauvverboom, een goede conscientie.

Altijts euen groen ick den Hemel aenschouwe,
Voor blixem en donder die Godt om de sonden
Hier neder sent, ick my niet en vergrouwe:
Ia mijn bladers gebrand vertellen tallen stonden
Daphnes naem, wijens liefde dat groote wonden
Ghemaect heeft int herte mijns meesters verheuen:
Dergelijcken die met deuchden beuonden
En suyuer van herten is in al sijn leuen.
Die blijft gestadich bloeyende sonder sneuen,
De sulcke en ontsiet niet der menschen tongen quaet,
Noch en derf voor der hellen gront niet beuen.
De witte swaen leert ons oock t'selue mits sijnder daet
Want als door outheyt hem d'eynde sijns leuens aenstaet
So is hy van vruechden soetelic singende.
Reyn en net hy tot sijnder gesellinnen gaet,
En als hy van haer scheyt, is sy haest springhende
Int water, gheen onreynicheyt ghehinghende.
So wie vry van sond' en dwalinge leeft tallen tijen
Die mach hem wel met recht eewelick verblijen.