Den Gulden Winckel. Jaargang 21

Spoon River anthology
bij Edgar Lee Masters

EEN sobere zwarte band, op den rug met gouden letters den titel vermeldend - op goed, zwaar papier gedrukt - dat is het uiterlijk van dezen eigenaardigen Amerikaanschen roman, want dat is deze anthologie toch eigenlijk, waarmee Edgar Lee Masters, die vóór dien tijd in de Amerikaansche literatuur onbekend was, debuteerde op zijn twee en vijftigste jaar. Het succes schijnt enorm te zijn geweest.

Spoon River Anthology is wel een zeer origineel boek; 't is een trouvaille qua gegeven.

Masters laat hier in een kleine driehonderd grafschriften, iedere doode zeer in 't kort zijn of haar eigen levenslot, levensgeschiedenis, levensdrama meestal, vertellen; elk grafschrift bevat de korte samenvatting van een menschenleven, maar het onderling verband wordt gelegd door de nu en dan terugkeerende zelfde namen in de verschillende grafschriften - reden waarom we deze ‘Anthology’ een roman in verzen kunnen noemen. Je leest toch anders verzen zelden zoo achter elkander - b.v. een heelen avond lang; misschien doe je dat als je heel jong bent. Maar deze Anthology boeit èn door den eigenaardigen vorm en door 't zeker niet veelvuldig voorkomend verschijnsel der zelfkennis die aan elk dezer grafschriften ten grondslag ligt, zoodat 't boek je aandacht aanhoudend geboeid houdt.

Ze zijn allen inwoners van Spoon River geweest, van verschillenden rang, stand en beteekenis. Maar hier, voor den dood, zijn ze allen gelijk. Er is zelfs wel eens de eigenaardige verwarring, dat wie in Spoon River een gevestigd burger en bekend rechter was, zooals b.v. Judge Somers, niet die eereplaats heeft gekregen waarop hij rekende, terwijl een berucht dronkaard Chase Henry ligt onder een marmeren steen met urn.

Dit zegt Judge Somers:

How does it happen, tell me
That I, who was most erudite of lawyers,
Who knew Blackstone and Coke
Almost bij heart, who made the greatest speech
The court-house ever heard, and wrote
A brief that won the praise of Justice Breese -
How does it happen, tell me,
That I lie here unmarked, forgotten,
While Chase Henry, the town drunkard,
Has a marble block, topped by an urn,
Wherein Nature, in a mood ironical,
Has sown a flowering weed?

En Chase Henry, die zijn leven lang streed tegen de zonde, die hem steeds weer overwon, maar geen in Spoon River heeft daarvan vermoeden, hij heeft na den dood door het toeval der tegenstroomingen gerechtigheid ontmoet:

In life I was the town drunkard;
When I died the priest denied me burial
In holy ground.
The which redounded to my good fortune.
For the Protestants bought this lot,
And buried my body here,
Close to the grave of the banker Nicholas,
And of his wife Priscilla.
Take note, ye prudent and pious souls,
Of the cross-currents in life
Which bring honor to the dead, who lived in shame.

Er is Benjamin Pentier, de procureur-generaal, die verlaten is door liefde en vriendschap; alleen

[p. 86]

zijn hond Nig is hem gelaten ‘for partner, bedfellow, comrade in drink’; nu liggen ze samen in één graf; ‘the bony nose of Nig’ onder zijn kin. ‘Our story is lost in silence. Go by, mad world!’

En op de volgende pagina vertelt zij, die hem in 't leven beroofde van allen troost, zijn vrouw, waarom zij dat moèst doen. Want als je een echte dame bent, van verfijnden smaak, die houdt van Wordsworth's verzen en je moet dan verdragen dat je man daarom lacht, - en als je dan getrouwd bent terwijl je diepen afkeer van hem hebt, als je hem ziet en als je aan hem denkt - dan ...

That's why I drove him away from home
To live with his dog in a dingy room
Back of his office.

Inderdaad - elke munt heeft twee zijden!

Daár ligt een jong recruut gestorven ‘voor het vaderland’ - maar liever zou hij in de gevangenis zijn opgesloten,

Than to lie under this marble figure with wings
And this granite pedestal
Bearing the words ‘Pro Patria’
What do you mean, anyway?

En zoo liggen ze er allen, die in 't leven langs elkaar heengleden, elkaar niet kenden, van elkanders levensdroom niet wisten; haat vermoedden waar liefde was en omgekeerd; zeker waren van geluk waar eenzaamheid was.

I went up and down the streets
Here and there by day and night,
Through all hours of the night, caring for the poor who were sick.
Do you know why?
My wife hated me and my son went to the dogs.
And I turned to the people and poured out my love to them ...
Sweet it was to see the crowds about the lawns on the day of my funeral,
And hear them murmur their love and sorrow
But oh, dear God, my soul trembled - scarcely able
To hold to the railing of the new life
When I saw Em Stanton behind the oak tree
At the grave
Hiding herself, and her grief!

De jongen ligt er, die zijn ongehoorzaamheid boette met het verlies van zijn leven en zijn vader zijn berouw zegt:

Father, thou canst never know
The anguish, that smote my heart
For my disobedience, the moment I felt
The remorseless wheel of the engine
Sink into the crying flesh of my leg.

En de vrouw die veel geleden heeft, physiek en moreel, door thwarted love or defeated ambition,

Or a blunder in life which mixed your life
Hopelessly to the end.

en voor wie de dood enkel verlossing is en stilte na strijd, en vrede na zorg en heul na pijn.

En zij beiden ‘William and Emily’, die een leven lang samen zijn gegaan, zij aan zij en hand in hand, die samen waren in jaren van jeugd en samen liefde's teederheden kenden en

Thus fade away together,
Gradually, faintly, delicately,
As it were in each other's arms,
Passing from the familiar room -
That is a power of unison between souls
Like love itself!

En ten slotte George Gray, die uit den dood deze levenswijsheid leerde na een ontredderd, vertreuzeld leven vol onrust en vage aspiraties.

Love was offered me and I shrank from its disillusionment;
Sorrow knocked at my door, but I was afraid;
Ambition called to me, but I dreaded the chances.
Yet all the while I hungered for meaning in my life.
And now I know that we must lift the sail
And catch the winds of destiny
Wherever they drive the boat.
To put meaning in one's life may end in madness,
But life without meaning is the torture
Of restlessness and vague desire,
It is a boat longing for the sea and yet afraid.

En hij, die de ‘Village atheist’ werd genoemd, en die na een lang ziekbed: ‘coughing myself to death’, gedurende welken tijd hij las ‘the Upanishads and the poetry of Jesus’, is tot deze eindconclusie gekomen:

Lister to me, ye who live in the senses
And think through the senses only:
Immortality in not a gift,
Immortality is an achievement;
And only those who strive mightily
Shall possess it.

Zoo liggen ze er allen - de gelukkigen, de eenzamen, de denkers, droomers, dichters, de dronkaards en de heiligen, de kinderen, de geliefden en de moeders, de deftigen en de verloopenen, al Gods kinderen, al Gods zwervelingen, ontdaan van hun gewichtigheid, hun onechtheid, hun pijn en droefenis en verlangens - alles en allen tot rust gekomen? - wie zal het zeggen? Edgar Lee Masters alleen weet dat zij:

‘All, all are sleeping, sleeping, sleeping on the hill’.

TONY DE RIDDER.

Oosterbeek, April '22.

Naschrift

Eenige weken na het schrijven van deze bespreking lees ik in het laatste nummer van ‘The Bookman’, hoe naar aanleiding van Master's boek, dat hier genoemd wordt ‘A literary event of first-rate importance’, Henry Savage, een parodie schreef: ‘A Long Spoon and the Devil’.

De Amerikaansche dichter vindt in Henry Savage een

[p. 87]

waardig paredist; de bespreker in the Bookman zegt ten slotte: ‘we shall be greatly surprised if the victim does not send a cablegram of appreciation’.

En als voorbeeld haalt hij deze parodie van Savage aan:

It was like this.
We were having a casual pint together,
John Galsworthy and I
In the Spoon River Arms.
And ‘I'm sorry for you’ he said.
‘And I for you’ I said.
‘But I'm more sorry for you than you are for me’ he said
‘Well, I'm sorry for that’ I said.
There was no more to be said,
So we parted.