Den Gulden Winckel. Jaargang 21

Schrijver en critiek

Mijnheer de Redacteur.

Het is een zware beschuldiging, welke de redacteur der Goesche Courant op mij laadt, door te zeggen, dat ik met mijn critiek de ‘persoon’ van den schrijver Georg Hermann aantast. Niets is minder waar, niets ligt verder uit mijn bedoeling dan juist dit: geen personen van zaken te onderscheiden¹⁾.

Wanneer ik mij tegenover anderen over G. Hermann uit in den zin zooals ik in D.G.W. van 15 Dec. deed, dan krijg ik altijd hetzelfde verweer te hooren: Ja maar, hoe vindt je dan ‘Die Nacht des Dr Herzfeld?’ Nooit echter weet men op goede gronden mijn bewering te weerleggen, dat de humor in de door mij genoemde boeken grof is, vaak gezocht, en zelden geestig. En het is kenmerkend voor de mentaliteit van de massa, het publiek, dat zijn boeken: ‘Jetchen Gebert’, ‘Heinrich Schön’ en nu ‘Kubinke’ veel meer succes hebben gehad (ik bedoel nìet litterair succes) en veel meer gelezen worden, dan het oneindig veel hooger staande ‘Die Nacht des Dr. Herzfeld’. Ook al weer geen uitzondering op den regel, dat meestal de beste boeken van auteurs het slechtst gelezen worden en het minst bekend zijn. Dat ik dit boek niet in de rij telde, kwam doordat het niet behoort tot G.H.'s zoogenaamd humoristisch genre. Hij slaat in dat boek vol tragedie een gansch anderen toon aan. ‘Schnee’ ken ik nog niet. Als ik me niet vergis (maar ik durt hier niet àl te stellig spreken) is ‘Die Nacht des Dr. Herzfeld’ Hermann's eerste boek. Hoe vaak gebeurt het niet, dat van schrijvers de eerste proeve een ‘coup de maître’ is en dat zij in talent boven zoo'n eerste boek nooit uitgroeien. Ik hoop hartelijk dat ‘Schnee’ deze veronderstelling bij me te niet doet. Bovendien verheugt 't me dat weldra een bewonderaar van G.H. aan 't woord komt. Een oordeel is toch nog altijd maar subjectief. Hermann's persoon heb ik geheel ongemoeid gelaten. Humorist zijn is een kwestie van aanleg, het is een gave. Humor en grappigheid zijn geen synoniemen. H. is soms grof-grappig, zelden, neen, eigenlijk nooit, fijn-humoristisch; altijd dan volgens mijn bescheiden meening, die ik graag voor beter geef.

Hoogachtend

Egb. C.v.d. MANDELE.

1) De heer Brandenburg sprak van ‘een smet geworpen op de persoonlijkheid van den schrijver’. Hij bedoelde daarmede klaarblijkelijk: op Hermann's persoonlijkheid als schrijver. Mevr. v.d.M.'s uitdrukking dat H. ‘een prutser en peuteraar’ is, dus feitelijk niet een in elk opzicht serieus auteur, laat, meende de inzender, H.'s schrijvers-persoonlijkheid niet geheel intact. Van personen met zaken te verwarren behoeft hier geen sprake te zijn.
(Red. D.G.W.)