Den Gulden Winckel. Jaargang 14

[p. 58]

Carl Larsson ‘Anderer Leute Kinder’¹⁾

HET is ditmaal dat Carl Larsson, de meest populaire schilder van Zweden, die ook in ons land vrij algemeen bekend is, ons een boek geeft dat niet zooals gewoonlijk over zijn eigen kinderen handelt en hen in verschillende aardige standen en houdingen verbeeldt, maar dat ons onder de



titel ‘Anderer Leute Kinder’ de portretten van andermans kinderen geeft.

Dit boek, dat vooral ook door de aardige gestyleerde bandteekening: een koe die, zijn kop door de spijlen van zijn hok stekend, met zijn dikke roode tong drie lammetjes likt, (tot welk een goed symetrisch ornament is deze teekening geworden), en door den titel aan een kinderboek doet denken, moet in geen enkel opzicht als zoodanig beschouwd worden, en ik geloof dat Larsson het ook niet bepaald als een kinderboek bedoeld heeft. De tekst, dien hij zelf schreef en waarin hij o.a. vertelt dat dit boek op zijn zestigsten verjaardag uitkwam, is eenigszins moraliseerend. Het is het motto ‘Geloof, Hoop en Liefde’ dat hij behandelen wil. Hij vertelt jeugdherinneringen en anecdoten, deelt zoo nu en dan eens opvoedkundige lessen uit, maar altijd op een prettige manier, en telkens spreekt hij de kinderen aan om hun een kleinen goeden raad mee te geven in het leven. Deze tekst, gelijk ook Larsson's teeken- en schilderwerk, getuigt van een, ondanks zijn zestig jaren, heerlijke frischheid en jeugdigheid van voelen en denken, van een groote liefde voor het leven. Feitelijk heeft de tekst niets met de illustraties te maken; het eenige is dat Larsson zóó schrijft, dat het is alsof hij deze kinderen toespreekt en zijne levenservaringen aan hen vertelt.

Ik weet geen schilder die beter kinderen kan teekenen en schilderen dan Larsson; hij begrijpt het kind, hij geeft het in al zijn naïveteit, en wat wij in zijn werk bovenal voelen: hij heeft het kind lief. En welk een ongekunsteldheid in de houding! Het behoort tot de zeldzaamheden dat zijn portretten iets gedwongens of geposeerds hebben.

We zien de kleine Birgit met de helder-blauwe oogjes en het ijle rossige haar even opkijken van haar speelgoed dat zij in de fijne handjes houdt, en dan Matts in zijn truitje met zijn stevig lijfje en zijn slimme ernstige gezichtje. Schuchter en wat verlegen is een klein meisje, als een teer bloesempje. Tot een van de mooiste aquarellen behoort die van Ingrid. Hij is geheel in een fijnen lichten toon gehouden met als eenig sprekende kleur het goud van een enkele vuurlelie, die uit een vaasje omhoog rankt. Er is een glans van zomersch zonnelicht. Rechts in den hoek staat het kind, een meisje met lange armen en bloote voeten verbrand door de zon, zoo echt frisch en levend. Larsson's kinderen zijn als bloemen, soms krachtig opbloeiend maar toch altijd fijn en teer. Aardig zijn de teekeningen waar hij de kinderen in een interieur geeft: het meisje in de bloementuin; roodkapje

1) Bruno Cassirer, Berlin.

[p. 59]

in de groote kamer; Anna bij het weefgetouw. Opmerkelijk is het, hoe prachtig Larsson's kleuren altijd harmonieeren en hoe zuiver zij in de stemming van het geheel passen.

Dit boek is goed verzorgd. Jammer dat de met bloemen versierde strook, die zich boven iedere bedrukte pagina van den tekst bevindt, behalve dat zij de pagina onevenwichtig maakt, ook zich niet bij den aard van het boek aanpast en smakeloos is. De groote platen zijn op een voortreffelijke wijze in kleuren gedrukt.

ATY BRUNT.