De groene linde. Jaargang 2

Smartliedekens.

I.
Voor mijn goede moeder zaliger.

U zoekt mijn hart

In stil betrachten

En slaakt in smart

Naar u zijn klachten.

Als regen dropt

Op vensterruiten,

Meen ik: daar klopt

Uw hand van buiten.

Steeds waant mijn zin

Woord-melòdieën

Van u, liefste, in

Wind-elegieën.

[p. 228]

 

Ik strek zoo vaak

 

Naar u mijn armen

 

En naar u slaak

 

Ik om erbarmen.

 

 

 

De vlerken van

 

Mijn ziel slaan open

 

En roeien dan

 

Naar u in hopen.

 

 

 

'k Heb hartepijn

 

In lange nachten

 

En droomen zijn

 

Al mijn gedachten.

 

 

 

O, leide uw troost

 

Mij op mijn wegen

 

En geef uw kroost

 

Uw moederzegen.

II.
Voor al mijn goede vrienden.

Ik voel in eenzaamheid

Mij droef verlaten;

Wat kan de zomertijd

Mij nu nog baten.

Ik hoor geen vogelklank

Door 't luchtruim vliegen;

Nu kan geen boomgezang

Mijn smart meer wiegen.

Er schreeuwt een ravenvlucht

Doods in mijn ooren,

Er bonst een klokkenzucht

Uit verren toren.

[p. 229]

 

Het is zoo eenig in

 

Dien tijd van lijden;

 

Niets kan mijn moeden zin

 

Nu nog verblijden.

 

 

 

Alleen met al mijn smart

 

In 't nevelduister....

 

O, schenk mijn weenend hart

 

Uw troostgefluister.

23/11/06

III.
Voor mijn liefsten Jezus.

Ik moet een kruisboom dragen
Die zwaar mijn schouders drukt
En ga door droeve dagen
Onder zijn last gebukt.

Van tranen zijn mijn oogen
Van bloed mijn schouders nat.
O, heb met mij meedoogen,
Ik ben zoo afgemat.

Ik voel mijn kruis zoo wegen
En wankel onder 't gaan,
Jezus, geef sterkte en zegen
En steun mij op mijn baan.

En laat me niet meer klagen
Maar blij te moede zijn,
Gij ook hebt 't kruis gedragen,
Uw kruis van schande en pijn.

Uw kruis heeft u, door 't lijden
Naar 't eeuwig heil gebracht,
Mij zal mijn kruisje ook leiden
Ter schoone hemelpracht.

[p. 230]

IV.
Nog voor mijn liefsten Jezus.

De menschen sloegen wreed
Mijn idealen stuk;
O, 'k voel zoo'n pijnlijk leed
Om 't ruwe woordgeruk.

Ik kreun om kwaden hoon
Mijn bitter zielsgeween,
Zij wisten niet hoe schoon
Mijn streven was, o neen.

Zij wisten niet hoe sterk
Mijn liefde was, o neen,
En wat voor 't edel werk
Mijn harte heeft geleen,

Hoe zeer ik elken dag
Die schoonheid heb betracht,
Hoe 'k mijn illusies zag
Des nachts in droomgedacht!

Dat streven was zoo groot
En 't miek mijn dagen blij.
Ik treur in zielenood,
Mijn vreugde is al voorbij.

De menschen zijn zoo ruw,
Hun woorden zijn zoo hard;
Ik nader krank tot Uw
Alminnend liefdehart,

En vlei mijn hoofd er neer,
Gelijk de Apostel deed,
En sluimerend, o Heer,
Droom van uw liefde en leed.

Gabriël Verborght.