De groene linde. Jaargang 2

[p. 226]

Apotheose.

Voor mijn lieven vriend H.S.

Wij hadden onder 't gaan het grootsch verleden
Van Vlaanderen in liefdedrift bepraat;
Den rijkdom van zijn oude, mooie steden,
Zijn koene helden en hun gloriedaad,

Zijn kunst, zijn vrijheidsdrang, zijn kwijnen later.
Zoo naderden wij Vlaandrens schoonste stad
Fn gingen door de Kruispoort links van 't water
De vesten op langs 't smalle wegelpad

Voorbij den molen die daar stond te droomen.
Hier bleven wij, Brugge overschouwend, staan.
De lucht was plots vol heerlijkheid gekomen
Zoo lief in de avondrust dat 't nooit zal gaan

Uit mijn herinnering. Heel teeder gloeide
Hoog de onbewogen, purperroode lucht
Waarop een oasis van wolkjes bloeide
In gouden pracht, dat ik door 't zoet genucht,

Dat al op eens opwelde in mij, de handen
Te zamen vouwde, als hij die bidden wil -
Verrukt om 't schoon der roze luchtwaranden.
En in de pure hoogte rezen stil

De vele kerken en de Halletoren
Als reuzenbeelden van onstoorbren vree.
Zacht klingelden - we konden 't nauwelijks hooren -
De kloosterklokjes, die de vrome bee

[p. 227]

 

Der nonnen begeleidden en hun weelde

 

In Jezus' liefde uitzongen op de stad.

 

Wij zagen, waar een kindergroepje speelde,

 

Een rood, klein huisje staan, de bakermat

 

 

 

Eens priester-dichters, dien de ontroerde lippen

 

Met eerbied murmelen en 't vlaamsche hart

 

Gedenkt in liefde, en lieten 't woord ontglippen:

 

‘Gezelle!’ Groot door poëzie en smart

 

 

 

En heiligheid, riep hij de rijke landen

 

Van 't Noordzeestrand niet uit den sluimerdood?...

 

Lang staarden we op 't apotheose-branden:

 

Wij waanden Brugge en Vlaandren schoon en groot.

 

 

 

Gabriël Verborght.