De groene linde. Jaargang 2

[p. 225]

Herfst.

De zomer week; de winter naakt.
Wild staan de beukentakken daar
in grijze mistlucht, bloot gemaakt,
lijk ongekamd kwâjongenshaar.

De wegen zijn met goud beklad,
alsof een dronken schildersgast,
al knikkebeenen over 't pad
er gele verw had op geklast.

'k Zie op den weg 'n stokoud wijf
met vroeger-zwarten mantel aan,
dat, bukkend heel z'n stramme lijf
'n tak raapt van de natte laan.

En ginder, 'n gothieke kerk,
met kleine ruitjes, klammig-dof
staat, als een overgroote zerk
op 't reuzen-weidsche doodenhof.

De zon aan 't Westen, eendlijk groot
heur stralenwaaier openspreidt,
en lacht heur bolle wezen rood
om al die zotte narigheid.

Fr. Placidus.

Ord. Min. Cap.

Brugge 30/11 -06.