De groene linde. Jaargang 2

[p. 183]

De Lente op het Hof.

Het was na 'nen nacht oprecht nog winterachtig en koud. - In de verholentheden van 's hemels diepten zaten de sterren: de eene derf, stijf en roerloos als op het hemelkleed gespijkerd; de andere flikkerend en daverend van het danig schijveren op hunne assen. 't Blauwendige manelicht doorschong alles en de zwarte boomen stonden als verstorven te droomen in die heimelijke nachtstilte. - Maar naderhand verbleekte het pinkelende sterrevier: oostwaard, recht door het blauwe verlichte venster begon er een klaarte, eerst heimelijk en bijna onzichtbaar, als van achter het uiteinde van de wereld op te welmen. De helderheid groeide, won veld en kwam lijze tot over de laaggedakte woonsten geschoten; zij kroop en zwol in alle richtingen effen als stille barenkringen die openbarmen op een onmetelijk watervlak. - Intusschen schoot de diepte van den oosterkolk kleuren uit, o van alle verf en tint, eerst maagdenblauw, dan oranje, dan roze die elk op hunne beurt wijder opengolfden zoodat op het laatste al de donkerte opeengetast zat in den westerhoek. - Welhaast kwamen de sprieteltakken der boomen uit de nachtonzekerheid te voorschijn en alles stond duidelijk afgeteekend en omschreven. Eindelijk toch kwam boven de kim de kern, de oven van al dat uitbonkend kleurgeweld: ei! de zon! en het was dag.... en lentedag!

De witwaze smoor die hier en daar als gesteven schuim op beemden en zompen lag, wierd alras door de aprilzon opgezogen en al wat de lente had meêgebracht, kwam bloot in zijn eigene schoonheid, overgoten met het goud van de gloeiende kim.

[p. 184]

Al den oosterkant van 't hof, in de boschdiepte, tusschen nog winterzwarte twijgen, hing er een half ontloken groenigheid, de eerste kersouwkes ook en paaschbloemkes rechtten hen in de warmte en hieven hun geschilderd muiltjen uit de groene wee. Dichter bij deed het deugd te zien hoe de bottenschubben tot berstens toe doorboord stonden door de bloesempriemkes die weelderig openplooiden in jolige verwenpracht. Het nieuwe leven kroop zichtbaar langs grachten en veldwegen spinnende zijn groene lentekleed. Op de langschachtige achtkanters, op gaardboomen en schaarhout stonden alle de dooreengewroetelde en gesprietelde twijgtopjes met een vaal of vuurrood of bleekgroen knopke bestekt. O en hoe kort slechts was het geleden dat die takken nog alle zoo bedrukkelijk weggestoken zaten in een witte scheede van gemaalde en stekelachtige sneeuw!

Nu was de lente toch gekomen en het gillachend gekekker van de jongens op de hoeven allenthenen scheen ze vreugdevol te onthalen.

Elders op den verren zoom van de gezichtvlakte stonden de dorpstorens in een doomende goudheid, en een soort van lichte nevel, met oranjelicht doorspetterd, was het schoonste vertoog van dien heerlijken morgenstond.

Jamaar op het hof ook brak alles uit. De beeten hadden lang geduurd en de beesten moeten op stal blijven; nu vielen de rinkelende halsketens op den slietdam en de koeienbenden gingen de groote poort uit. De koeier klakte en gierde, hij buischte de ijzerpoort dat zij ervan tegen de middenspil, en op hare haken danste en klabetterde. De beesten draaiden al den schuurgevel, snoevende van vrijheid en geluk; ze zwierden zoo wellustig hunne lage koppen en sloegen toch zoo geneuchtig hunne steerten boven de knuistbeenen van hunne heupen terwijl het jeugdig gras hun langs de hamen en buiken ritselde. De veulens ook

[p. 185]

sloegen hunne doldriftige lentezotheid uit hunne schinkels dat de lucht ervan zoefde.... De bende kwam eindelijk ten einden de wee aan de eikenreek waar de omzoomde beek eenen elleboog miek zoodat ze aan dien onoverschrijdbaren watergordel dan stonden te tuiten. Daar op diezelfde eiken zat hier en daar een bonte kraai in beeldstille onwrikbaarheid en als aan den boom gegroeid; ze overkeken, ver van huizen en jongens, het gansche gewest tot dat ze met nen langgerekten luizigen schreeuw hen achtersnukten en de zwarte wieken spanden.

Binnen het hof keurrde en keesde het traagtrappelende hoendervolk. Op de schuur en de ooftboomen schreeuwden de vale vlasvinken en gelijk in aardige bezigheid vlogen ze dan getweeën in sprongskens rond, hoekerend stil en nestensgezind in de oksels der boomen. De zotte musschen ook, acht... tien met eenen trek, in volle lentedrift dwarrelden met schrikkelijk getier door de dooreengemooste stekels en bramen van de doornhagen. De jongens beloerden ze en spraken met welligheid onder elkaar van overjaar in den Mei alswanneer ze roofden en lijmstokken legden...

Doch het weder, te jong uitgebloeid, kon zijnen luister niet volhouden. - De wolkenflenters kwamen afgedreven en de bengels liepen nu zottebollend achter de schaduw ervan die onhoorbaar stil over weeën en velden liep. De zon dromde en wrong en deed om los uit de genepenheid van die opkomende wolken. De wind ook was daar, gekomen uit gaten die er niemand kent; hij sloeg en geeselde vervaarlijk den grijsgekuifden rietstaal langs de beek, zoodat het vlotgers dat er aanhing lutste en letste in het water.

De elzentronken wiegewaagden gelijk zot vrouwvolk met hoog armgezwaai. De wind reed door de lucht dat deze ervan ronkte; hij zweepte rimpels en weffels in het water, plofte, duikelde en danste en mooschte met de baren. Hij overliep aanhoudend heen en weder, die zottekul, de

[p. 186]

bedrichte tarw- en roggebedden, die in rechte lijnen vooruitschoten en zóóver reikten dat de voren ervan in de diepte schenen ineen te loopen. De koornvlakte kapte en konkelde hij hier en daar, dat het groen verborsteld openstoof; bijtijde kroop hij er geheel in, streuvelde het open en legde het omver om seffens al blazen verderop te loopen. Dan eene schreê verspringend zat hij in de eerdene straat, dreef met zijnen snuit in de wagenslagen, en duivelde het zand omhoog dat het over de velden stoof. Binnen het pachthof ook overbuischte hij alles, ging snokken en kleuterbellen aan de staldeuren en de zwijnen schormden ervan.

Het boerenvolk overzag de lucht die naderhand verduisterd was door de ronde wolken en het verstond dat het weder niet ging houden.

A. Weveling.