De groene linde. Jaargang 2

[p. 108]

Verzen.

Van mijn zoet verlangen.

De blanke duiven van mijn zoet verlangen
zacht-zweven, in een bevend witte vlucht,
door blauwen boog van zomerlucht;
en vliegen rechte lijn in lange rangen.

O! witgewiekte zangen van mijn ziel
die bevend door de luchte zwingen
en lijzig, lijzig immer 't liedje zingen
van trillende verlangen naar een ziel...

Nu staat mijn lievling uit te staren
in 't stille droomrig morgenland
en ziet mijn blanke duiven varen.

Ze dalen rond haar in het blonde zand
en zonder einden komt, lijk liefdemaren,
die witte duivenrij langs blauwen wand.

W.G.

Klokken.

In de torenkamer, hol en stil,
waar zomerlucht zwoel hangt te zweven,

[p. 109]

 

is scheemrig en roezelend avondgeril

 

fantastische schimmen aan 't weven.

 

 

 

Want stil- weemoedig kwam nijgende dag

 

ze met beeldlijk geluid behangen;

 

't is angstgekerm, een schetterlach

 

of een heete zucht van verlangen.

 

 

 

Midden die huiverige eenzaamheid,

 

in de holle, hooge kamer,

 

door de bloedige zonne ‘goe nacht’ gezeid,

 

de klokken met klepel en hamer.

 

 

 

De kleintjes, bollig en djentelijk,

 

lentefrisch in hun sneeuwwitte rokjes,

 

't een vlak nevens 't ander, ordentelijk,

 

zoo precies pas- gedoopte klokjes.

 

 

 

De groote, plechtstatig, in sombere rij,

 

aan balken vastgeklonken;

 

als reuzenpaters, met bruin-bronzen pij,

 

in boete neergezonken.

 

 

 

De lauwe, loome zomerlucht

 

besnaart ze met neuzlende stemmen;

 

ze zijn nu met akelig weegezucht

 

ondereen aan 't requiemmen.

 

 

 

De kleintjes bibberen, met zoet genok

 

hun teere klachtversetten;

 

doch de groote schudden uit hunnen rok

 

een sleep van doodenkoupletten.

 

 

 

Omhoog schuift de maan haar zilvren rug

 

en giet licht langs balken en stijlen.

[p. 110]

 

Slagschaûwen op vloer en zoldering

 

rekken, als zwarte wijlen.

 

 

 

In de torenkamer, hol en stil,

 

waar zomerlucht zoel hangt te zweven.

 

heeft scheemrig en roezelend avondgeril

 

schimmige beelden geweven.

 

 

 

16-1-06 Mechelen.

 

Herman Baccaert.

Winter.

Geplooid in rijke vouwen
Op heuvellanden spreidt
De sneeuw zijn witte mantel
In blanke eentonigheid.

Er suizen van de boomen
Geheime klachten neer,
Als zagen ze weemoedig
Op 't jonge leven neer.

En trage- wiekend trekken
De kranen, reizensmoe,
Op recht- gelijnde reke
Een grijzen einder toe.

J.V.G.