De groene linde. Jaargang 2

[p. 65]

In memoriam II.

I

Die stem heeft ook mijn wereldsch liefdeweenen
Gelouterd en van 't aardsche en 't kleine ontdaan
En trok mijn ziel binst schoone nachten henen
Omhoog waar sterren heerlijk-glanzend staan.

Nog hooger dan die flonkerende lichten
Heeft nu mijn hartevriend zijn vorstenwoon.
Zijn blik weidt in de hemel-vergezichten
En op zijn hoofd draagt hij een gloriekroon.

Nu mag zijn ziel in vreugdewonne baden,
Zich laven aan een eeuwge Liefdebron
En Schoonheid, die zijn stoute geest nooit raden
Noch in zijn schoonste droomen denken kon,

Mag hij aanschouwen door alle eeuwigheden,
Genieten wat God zijn geliefden geeft
En wat hij hoopvol in zijn sterfgebeden
Met pure lippen afgepreveld heeft.

O, die gedachte komt als lenteregen
Het branden koelen van mijn klagenswee
En zoenend draag ik langs mijn stille wegen
Het beeld van zijn apotheose mee.

II. Rouw.

Mijn hart heb ik in rouwkapel herschapen
Binst droeve nachten als ik niet kon slapen,

[p. 66]

 

Voor 't lijk van mijn geliefden vriend in smart

 

Een sarcophaag vervaardigd in mijn hart.

 

 

 

En aan de wanden hing ik doodsieraden

 

Festoenen somber, zwarte rouwgewaden.

 

 

 

Mijn lijdensbloemen heb ik om de baar

 

Geplaatst in aaklig-droeve en stille schaar.

 

 

 

Daarrond heb ik een kaarsengloed doen stralen

 

En 't vlammen van mijn liefde erop doen pralen.

 

 

 

'k Heb immeraan gebeden en geklaagd

 

En de eeuwge zaligheid voor hem gevraagd.

 

 

 

Begonnen rouwebloemen dan te tanen,

 

Ik heb ze weer bevochtigd met mijn tranen

 

 

 

En 'k heb geluisterd menig droeven nacht

 

En vruchteloos zijn liefdewoord verwacht.

 

 

 

Zijn lijkbaar heb ik in mijn hart gedragen

 

Als eeuwig rouwbeeld door mijn stille dagen.

III. Een wandeling.

We gingen in den stillen avond beiden,
In heilige beroering trilde ons hart.
Het menschenleven is een zang van lijden
En elke dag een stroof vol diepe smart.

Toch baadden dan ons zielen vreugdedronken
Als in een zee van teere zaligheid.
De sterren in een gloriestralen blonken
Aan klare lucht in grootsche oneindigheid,

Zoo schoon dat nooit geen mensch 't zou durven droomen;
Soms viel er op de rustende aarde een neer
En liet een lichtstreep na tot in de boomen
Die als een roerloos-luistrend reuzenheer

[p. 67]

 

Aan verren horizont te waken stonden.

 

Zoo gingen wij, de blikken en de ziel

 

Ter lucht gericht en diep-getroffen konden

 

We al 't lieve dat er uit de sterren viel

 

 

 

In onze harten, nooit genoeg genieten.

 

Wij gingen in de kalme, zachte rust

 

En lieten ons gevoel ten hemel schieten,

 

De stoffelijke wereld onbewust.

 

 

 

De heilge stilte durfden wij niet storen

 

Want alles was zoo stil - zoo innig-zacht

 

Woei 't windeke in de boomen en het koren,

 

Zoo plechtig was 't mysterie van den nacht!

 

 

 

De stille, stille symphoniënklanken

 

Beheerschte plots de wondre nachtegaal

 

En strooide in lichtend-laaie tooverspranken

 

De pracht uit van zijn rijke liedrentaal.

 

 

 

En velden, straten, boerenhuizen, boomen

 

't Lag alles dun-befloersd in schemering

 

Gelijk een beeld van lieve, lieve droomen.

 

Dan stortten wij in lippenpreveling

 

 

 

Den rijkdom uit van ons devoot aanbidden

 

En met de wierookwalmen uit de wei

 

Klom ons gebed ten hemel op. Zoo midden

 

Al 't heerlijk-schoon der schepping gingen wij.

 

 

 

Nu mag mijn vriend die 't stralend stergewemel

 

En al dat nachtschoon in verrukking zag

 

Aan de ongeschapen Schoonheid in den hemel

 

Zijn ziel verzadigen bij nacht en dag.

 

 

 

Toch leef ik in mijn eenzaam-droevig leven

 

Zoo innig-graag met die herinnering

 

En 's nachts, de blikken naar de lucht verheven,

 

Denk ik op hem, in lieve mijmering.

[p. 68]

IV. Grafbloemen.

De schoonste bloemen wil ik planten op zijn graf:
Een blanken leliekrans om zijn zoo zuiver leven,
Een rozentuil omdat hij mij zijn liefde gaf.

Die wil ik elken dag in rouw besproeien gaan
Opdat zij groeiend aan zijn kruiske mogen kleven
En door mijn liefdezon vol mooie bloemen staan,

Mooi als de deugden van zijn edel jonglingshart,
Opdat hun geuren eens zijn needrig graf omzweven,
Frisch als de deugdengeur uit al zijn levenssmart.

Ik wil ze groeien doen in vruchtbare eenzaamheid
En door mijn lieve zorg hun grooten wasdom geven -
Symbolen van zijn liefde en van zijn heiligheid.

Gabriel Verborght.