De groene linde. Jaargang 2

[p. 47]

Van twee Zusters.

Eens zeide God aan de Wereld dat zij moest kinderen baren, en moeder worden. En de Wereld werd moeder: zij baarde hare eerstgeborene, en zij liep over van vreugde als ze hare dochter zag. Zij noemde haar Zon omdat ze was van vuur, gelijk hare moeder. Maar God zegde: ‘uwe eerstgeborene zult gij Aarde heeten omdat zij zal worden gelijk stof en slijk’.

Wereld verstond den zin niet van Gods woorden; maar, omdat Hij gezegd had: ‘uwe eerstgeborene moet Aarde heeten’, noemde zij haar ook Aarde.

Gelijk alle moeders zag zij haar kind heel geern, en nog liever dan andere moeders haar kinderen zien. Want zij, was de eerste van alle moeders. Ziet, haar wezen werd helder van geluk als zij Aarde bezag; Aarde met haar zuiver lijveken van laaiende vuur, en haar golvend sleepkleed van lichtende glanzen. En Aarde ook zag hare moeder heel geern, en kuste moeders gelaat met hare stralen.

Als Aarde nu 'nen tijd bij hare moeder gebleven was, begon het haar te verdrieten en zij voelde verveling omdat zij van niets wist dan van hare moeder alleen. Zij werd wetensgierig. En omdat ze zag dat de glans van haar licht in den donkeren uitliep sprak zij tot hare moeder en vroeg: ‘Moeder ik begin nu al jaren te krijgen. Ik wou geerne eens uitgaan en zien, wat voor een ding het is, die donkerte, waar gij mijn lichtkleed in gehangen hebt’.

Als nu Wereld hoorde dat Aarde sprak van uitgaan den donkeren in, werd zij bedroefd. Want ze vreesde voor de jaren van haar dochter, en dat ze zoo onervaren was. Doch

[p. 48]

Aaarde sprak tot haar al fleemen en weenen: ‘Moeder, gij moet niet vreezen dat ik zou ver afdwalen en verloren loopen. Want ik ben van vuur, en lichte de wegen verre voor mij; al gauw ga ik zien en keere weder tot u, Moeder’.

Nu werd Wereld nog meer beproefd en ze vreesde en kreeg achterdocht: ‘Aarde, zegt dat ze Vuur is; maar daarom mocht zij niet Zon heeten, zegde God; maar Aarde moest ik haar heeten, omdat zij zou worden gelijk stof en slijk. En die verandering van haar dochter kon niet zijn dan verlastering, dacht ze, al verstond ze niet wat het was: stof en slijk.

Aarde nu, als zij zag dat Wereld bedroefd werd, begon te weenen, en kuste haar vleiend met de hitte harer stralen. In de vervoering van dien kus werd Werelds droef heid blinde liefde. En zij was haar eigen hert niet meester en ze zegde: ‘Ga maar, Aarde mijn kind. Maar blijf niet lang onderwege’. - En Aarde verliet de omarming en den schoot harer moeder.

Dartel draaide zij rond in de benieuwdheid der donkerte. In 't eerste bleef zij heel kort nog bij hare moeder, en wist niet wat zij 't liefste had, de liefde van Wereld als zij bij haar was, of 't weeldevol genot der losse vrijheid in haar verkeer met den donker. Want Aarde zag ook de donkerte geern, omdat zij daar de volle schoonheid van haar vuurwezen kon in baden en bewonderen. Zij voelde wel dat het meedeelen van haar licht aan Donkers koude ledigte haar innige krachten verminderde. Maar zij vond het leutig, de verdwaalde Aarde, verder en verder van hare moeder te gaan, alleen met de hooveerdige verleiding van hare schoonheidskennis, vrije veulen in de weide der ruimten.

Wee! voor de Wereld, de moeder. Zij liet haar dochter heur grillen uitwerken. Zij keek ze na, zij zag ze gaan, en ontving van verre nog, den stralenzoen van Aarde. Maar die zoen werd flauwer en kouder. Zij sloot haren schoot nu, en

[p. 49]

kropte haar verdriet, daar Aarde, de losbol, het ruimtedonker verkoos boven haar. Van tijd tot tijd zag zij nog eens uit naar 't verdwaalde kind en zag het donker werden allengskens, en zag het een zwartigheid werden in de oneindige duisternis.

Nu verstond zij, de ongelukkige moeder, wat God zegde: ‘Uw eerstgeborene moet Aarde heeten, omdat zij zal worden gelijk stof en slijk’. Nu begreep zij wat stof en slijk is, en waarom hare eerste dochter Aarde moest heeten.

En Wereld kropte heur wee, 't wee der moeder om de verbastering vaa haar kind.

Welke moeder, als ze een droevigen Benoni, een ongelukskind het leven gaf, verlangt niet een ander kind te hebben om 't eerste te vergeten in haar geluk om het tweede? Maar Wereld verlangde 't niet, maar rouw-moeder te zijn, zonder troost en zonder krooste. Want zij was de eerste van alle moeders, te groot om eigenvreugde na te trachten, en te edel om nieuwe kinders bloot te stellen aan schande van verbastering en straf van hooveerdige doening.

En weer zei God aan de Wereld dat zij moest kinderen baren en moeder worden. En Wereld was niet bestand tegen God. De dorheid van haar leed was niet bestand tegen de vruchtbare macht van Gods woord: zij werd moeder en baarde een tweede dochter, en zij liep over van wee nu als ze hare dochter zag. Zij noemde haar ‘Aarde’ omdat zij was van vuur, gelijk Aarde, geworden tot stof en slijk. Maar God zegde: ‘Uwe dochter moet gij ‘Zonne’ noemen, omdat zij is van vuur, en worden zal: Zuster van Aarde’.

‘Zuster van Aarde’, dacht Wereld, en zij noemde haar Zon. ‘Zuster van Aarde’, en zij heet Zon; ‘moet ik nu blijde zijn om mijne dochter, of weenen om haar’? Want zij verstond niet wat God zegde ‘Zonne zal worden Zuster van Aarde’. Was zij nu al niet Zuster van Aarde? En waarom zegde God dat zij het worden zou. En zij

[p. 50]

weende om Aarde, en was blijde toch ook om Zonne; was kortelings blijde nog enkel om Zon, de schoone, de goede, de struische dochter.

Want Zonne was enthoeveel grooter dan Aarde, en was daarom niet min lief dan zij, noch zag zij min geern dan Aarde, de Wereld, haar betraandlachende Moeder. Zonne, met haar lijve van vlammende vuur, knoopte om haar leden een kleed van louter vlammen, vlocht heur haar- tressen tot vuurstralen en miek haren asem van geurende warmte. Zonne het schoone vuurkind, zoende de Wereld, en zoende haar tranen droog, en deed haar vergeten het moederwee om Aarde, 't kind der roekelooze duikelingen. Want Zonne zoende haar met weelde van vurige liefde en zeide: ‘Hier ben ik, Moeder, hier ben ik uwe dochter, en ik ben Zonne, Moeder, warmtezonne, lichtzonne, vuurzonne, Zonne, zuster van Aarde’.

Nu kon de wereld geenen weg meer met de overmate van haar geluk. Want Zonne's zoen en zeisel was tegelijk laving van regen en streeling van zonneschijn op haar lang verdorde smartvelden. ‘Zonne’ juichte zij, en smachtte, en dan ‘Vuurkind’, en wachtte; en weer: Zuster van Aarde’!

Meer werd er toen niet gezegd tusschen die moeder en die dochter. - Gelukkig bleven zij samen 'nen langen tijd van onbeperkte liefde.

En als de tijd gekomen was, dat Zonne het wee van Wereld om Aarde's val met haar liefdezoenen gestelpt had, nam zij afscheid van haar weldadige moeder en zeide: ‘Zuster van Aarde ga ik nu worden, moeder. Om mij te vervangen bij u, zult gij honderdtallen van kinders baren en ze zaaien rond u in de ruimte; en allen zullen ze u liefhebben; geen donkerlingen zullen komen onder hen, maar vuurkinders allen. Ik zal ze den weg voorwijzen, en rond mij zal ik ze scharen, spelende in uwen schoot. Gelukkige moeder zult gij zijn om uwe kinders; want zij zullen leiden tot God. En nu ga ik worden: Zuster van Aarde’.

[p. 51]

Zonne ging dan om wille van Wereld, om wille van Aarde, 't kind der hooveerdige schoonheid. Zij ging en dwaalde niet af van haar spoor, en schonk haar den zusterzoen, van verre, van heel verre, om haar niet te verschroeien door zengende schaamte. En met den zoen van zusterliefde brengt zij nu aan 't koude en blinde kind, liefdelicht en -warmte. En als de booze donker komt, en aan heur schoone haartressen snijdt, dan dauwt zij op Aarde de tranenvracht die zij zoende van Wereld's wangen.

En sedert Zonne, de goedige, Zuster werd van Aarde, heeft Aarde niet opgehouden kleine kinders te baren, menschenkinderen, die meezingen in den lofzang van Wereld.

Want Wereld begreep niet wat God zegde. Zonne zal worden Zuster van Aarde; en van dan af zingt zij eeuwig blij haar moederlied, het loflied van den Schepper.

Pr. Tuyaerts.