De groene linde. Jaargang 1

Verzen.

Lied

o Kwam nu d'avond reeds
Uit moe-betuurde ruiten...
En zweeg nu eindlijk toch
Het scherp gefluit daarbuiten...

o Kwam nu d'avond reeds
Uit moe-betuurde ruiten...
Dan zou de goede Troost
Mij in haar armen sluiten...

En zalvend zou haar mond
Mij zachte zangen zingen...
En mijnen moeden geest
Naar 't land der Droomen bringen...

[p. 375]

 

o Kwam nu d'avond reeds.....

 

Uit moe-betuurde ruiten...

 

En zweeg nu eindlijk toch

 

Het scherp gefluit daarbuiten...

 

 

 

Joris Eeckhout.

Straal-striemend komt de volle najaarsregen
luid neergedretst in gulle waterstroomen.
't Gutst gulpend uit de goten langs de zoomen
der gevels en woelt zwart door straat en stegen.

Van verre door de winden voortgedregen
steeds hoor ik voller vlagen naderkomen
en klettren op de daken en de boomen
die zweepend bruischen langs de donkre wegen.

Onduidlijk in den gloed der avondlampen
die eenen rooden glans om 't water hangen
zie 'k duisternis en schemergrijsheid kampen.

En woelig wil het water weg, al prangen -
door grauwe grachten, wild, met schuimend krampen,
naar onderaardsche, donkre watergangen.

A. Van Cauwelaert.

Dat hebben de nachtelijke Engelen gedaan!
Een glinsterend wonder van mededoogen
met d'armoe der aard, een wellust voor d'oogen:
- nog nimmer ben ik zoo opgestaan.

[p. 376]

 

Wijd alles wit en zoo wollig zacht:

 

de velden, de weiden, de boomen,

 

wier takken diep buigen en lager komen

 

bij d'aard, die hel-lichtelijk lacht.

 

 

 

En 'k sta, en 'k lach in bewondering mee

 

en wenk, met de hand, gulle groeten

 

naar de wolken omhoog, die nog sneeuwen moeten

 

en naar d'aard in heur verren vreê.

 

 

 

Maar ach, daar komen ze reeds gegaan

 

de menschen, met schampere schreden

 

en banen zich banen en trappen en treden

 

en willen niet blijven staan.

 

 

 

En in mijn even-zoo-blijde ziel,

 

waar ook veel klaarheid en glansen waren

 

zoodat ik moest staan en eerbiedig staren

 

op wat uit den hemel viel, -

 

 

 

daar trappelen de daagsche gedachten door,

 

weer zoekend heur oude wegen

 

en roepend, zóo nuchter, elkander tegen

 

- D'r is heel wat gevallen, hoor!...

 

 

 

J. GEYENS.

 

m.s.c.

De zon valt door de vensters
en zet mijn geest in gloed,
en drenkt de ruit met gensters,
de lucht met zonnebloed.

[p. 377]

 

En 'k voel mijn ziele zweven

 

in wolken gouden licht:

 

't is àl een liefdeleven

 

waar breede zon op-ligt.

 

 

 

Maar vóór dien hellen luister

 

schuift zwaar een wolke, loom,

 

en in het droeve duister

 

sterft stil mijn zonnedroom.

Zacht zijgen luwe luchten
op de avend-stille hei,
de wind draagt vrede-vruchten:
de ruste rilt in mij.

Rood-purpere einders vluchten
op donkre hemel-wei,
zacht zijgen luwe luchten
op de avend-stille hei.

Slaap-moêe dennen zuchten
hun mooie melodij;
vervagend gaan geruchten
uit watte wolken sprei;
zacht zijgen luwe luchten.

Reimond Kimpe.

Daar stond een lindeboom

in lauwe lentezonne,

gelijk een gulden droom

van levenslust en wonne.

[p. 378]

 

Ik keke vaak hem aan,

 

ben vaak bij hem gekomen,

 

en vonde steeds hem staan

 

zijn gouden droom te droomen.

 

 

 

Ik zag in hem mijn beeld,

 

en heb zoo meen'ge stonden

 

met hem den droom gedeeld, -

 

en zoet genot gevonden...

 

. . . . . . . . . . . . . .

 

Daar staat een lindeboom

 

in kille najaarszonne; -

 

ontroofd is hem zijn droom

 

van levenslust en wonne

 

 

 

Ik kijke vaak hem aan,

 

en ga te hemwaard henen,

 

- ik blijve lang daar staan

 

- saâm met dien vriend... te weenen.

 

 

 

Ernest Windels.

 

 

 

Grammene aan Leye, 7-05.