De groene linde. Jaargang 1

Nachtklokken.

Ze droegen vroeger in hun bronzen kleed
De leute en lust die blijde herleven deed
De levensblijheid van de zonnedagen!....
En thans? En thans?....
Ze dragen, den tragen
Doodendans,
Van stonde aan stonde en uur aan uur geregen!
Ze klinken als kille regen.....

Ze droegen vroeger in hun bronzen kleed
Begijnenvrede die kalm leven deed,
Paschalen Gods-vrede in hun zwevend zwenken....
En nu? En nu?....
Aan wie ze wenken
Durft, met handgebaar of stemmeklank,
Brengen ze 't pijnen van den lijdenszang.....

[p. 358]

 

Hun wanhoopswieken slaan alom,

 

Zwevend over de stille nachten!....

 

De klachten, de klachten

 

Van 't nachtelijk klokgebrom!....

 

Ik denk eraan als aan verloren droomen

 

Die nedervleugelen komen

 

Van heel vèr, héél vèr!

 

Her endweder her,

 

Klokkengalmen, klokkengalmen

 

Triestig psalmen

 

In den nacht!....

 

Zacht verglijend en verspreiend

 

Klinkt hun zang,

 

Smachtend-lang, smachtend-bang,....

 

En hij zegt van 't eindloos menschenlijen.....

 

 

 

Aran Burfs.

 

Januarie 1905.