De groene linde. Jaargang 1

Een raad aan de Academie.

Ieder maal onze Academie
'n doorluchtig lid verliest
eischt 'n bende guiten dat zij
jonger candidaten kiest.

Deze nuchter pennelekkers
weten niet - ze zijn te stom -
hoe 'n ‘zetel’ slechts 'n stoel is
voor den hoogen ouderdom.

De Academie, ondertusschen
- want zij kent haar zelven wel -
trotst hun wespensteken, dank zij
aan de dikte van haar vel.

Doch, om al dit ijdel twisten
te vermijden, raad ik aan,
zinnebeeldig 't ware doel der
instelling te doen verstaan.

[p. 298]

 

En voortaan, te dezen einde,

 

trapsgewijze, in peis en vree,

 

elken zetel te vervangen

 

door 'n goeden siège percé.

 

 

 

Zoo zal 't melkbaardvolk verplicht zijn,

 

in te zien, geloof ik vast,

 

dat 'n dergelijk meubel, enkel

 

op bejaarde lieden pakt.

 

 

 

Om. K. De Laey.