|
| |
| |
| |
Aan 't water.
Suske liep op een drafken naar huis, en zijn pennebaksken en bepampeld boek en lagen nog niet heel neêre op tafel, of hij snapte van de telloor een dikken boterham, en vloog ermeê naar buiten.
- He wat moet ge nu weèr buiten hên? - riep moeder.
- Naar Boeters zwijn! - riep hij met den boterham tusschen de tanden, en hij was de gaten uit.
't Stonk geweldig op de plaatse.... 't was Boeter die een zwijn slachtte.
De breede poorte van zijn huis stond wagenwijd open, en 't overschot van de strooibussels, die gediend hadden om 't haar van 't zwijn af te branden, lagen daar nog op den vloer, en overal waren plekken bloed.
't Doode zwijn hing, met zijne achterpooten, aan eenen balk, en Boeter sneed het, met een groot mes, den buik open.
Suske stond dat alles af te kijken; Sarelken uit 't spekkewinkelken stond daar ook al, en nu en dan beet hij, met nen snok, een goede brokke uit zijnen boterham. Staf Dulle, de koeier van Loziers kwam daar ook gegaan, barvoets, en een wisse in d' hand.
Hij bleef een tijdeken staan vóór d'opene poorte en striepte met zijn wisse gestadig over en weêr, in 't zand dat omhooge stoof.
Is 't daar haast wel met uw mooschen? - riep Boeter; | |
| |
- allee van vóór de poorte, gaat elders spelen! - en Boeter wees met zijn blooten arm, vol bloed, naar strate toe.
De jongens liepen weg, en als ze een endeken van de poorte waren, bleven ze staan, lachten met Boeters kwaadheid, en gritten in zijn aangezicht.
- 'k Zal ulder hên deugnieten! - riep Boeter zijn vuiste uitstekend naar de jongens, - 'k zal ulder wel vinden! -
Hij wrocht voort, en een vóór een trokken de jongens er van deure.
- Ga je meê! - vroeg Staf aan Suske.
- Naar waar? -
- Naar den meersch van Beziens om steekvisschen. -
- O! 'k ga 't zeggen aan uw moeder! - riep Sarelken uit 't spekkenwinkelken, - 'k ga 't zeggen dat ge met Staf naar 't water zijt, ge zult er van krijgen! -
- Zwijg gij, babbelare, 'k en spreke u niet aan niewaar? Haast u maar dat ge weg zijt, of 'k sla mijn wisse op uwen kop! - riep Staf, en hij zette zijn beenen open, gereed om naar Sarelken te vliegen.
- Hè! Hè! 'k ga 't toch zeggen! - treitte Sarelken van verre, en hij stak zijn tonge uit.
- Zie niewaar, als ik iets geware worde, - riep Suske, - hebt ge troef morgen in 't schole.... - en brommend trok hij op met Staf, recht naar Beziens meerschen om steekvisschen.
't Was zoo een echt zomerweêre, zomerlucht, en zomerhitte; 't zand had warme van 't blekken van de zonne, en de wegels, die door 't land kronkelden, lagen geborsten van 't zonnevier.
Staf en Suske en zagen het niet; ze liepen 't eene wegelken in, en 't ander uit, door 't koren en door 't veld, totdat ze ginder aan den draai Beziens hof zagen staan, met zijne witte muren en rood dak waarop de zonne kletste. 't Hof lag in slape.... geen levende ziele was er te zien.
| |
| |
Rondom liepen overal de breede meerschen, eindloos breed en lang, altijd verder en verder, en stieten ginder t'enden aan de kimme, tegen een dreve kromme boomen, en tegen een grijs kerksken, met huizen errond, dat grauw afstak tegen die wijde, wijde groente.
Suske maakte tuimelperten in 't gers, ging aan de koeisteerten lodderen, en de beesten, die hem met hunne dwaze oogen stom stonden te bekijken, liepen van de werke weg, en gingen elders grazen waar niemand hunne doeninge kwam storen.
- 't Is hier - zei Staf.
Ze stonden vóór den vijver die rond Beziens hof liep; hij was geboord met een heele reke kleine, kromme wulgen, die zich, met hunne uitsprietende groene takken, in 't water te spiegelen stonden.
Witte eenden met geluwe bekken, zwommen over en weder, al kwekkend, en gingen wroeten onder 't groene lisch, dat in ‘hullekes’ langs den boord des vijvers groeide.
- Kschuuu....! - zei Suske, en hij smeet een steen in 't water,... 't plonsde,... 't water sprong lijk een fonteine naar omhooge, en d'eenden vlogen al schreeuwend weg, of liepen, koddedraaiend, langs den boord naar een rustiger plaatse.
Daar, langs den kant, lag 't bootje met een koorde aan een neerhangenden tronk vaste gebonden; 't stond gansch onder water, de zijkanten alleen kwamen nog bovenkijken.
Suske speelde zijn kousen uit, en zocht langs alle kanten of hij geen steekvisselkes zwemmen zag. Hij pletste met zijne voeten in 't slijk, 't zwart grijsachtig slijk, dat in een grauwe lijne, langs weerskanten, overal met den vijver meêliep. - O!... hier Staf! - riep hij opeens; - geef uw nette. toe... een heele bresse. - Staf haalde zijn nette uit, een stuk van moeders gordijne, rond een ijzerdraad genaaid, en maakte ze aan zijn wisse vaste.
| |
| |
- Haast u!... Maar kijk toch ne keer! - riep Súske nogeens.
Honderden kleine visselkes kwamen naar hem toegezwommen; de nette wierd in 't water gestoken, een fellen stoot... doch ze schoten weg onder 't groen... twee enkele maar, spartelden ongedurig op den bodem der nette, en wierden in eene oude flesch, vol water, gestopt, die Staf uit zijnen zak haalde.
Behoedzaam gingen ze verder.
- Kijk, daar, nog een hoop! -
De nette zoefde wêer door 't water.... O! zie ne keer Staf hoevele! Twee... viere... tiene... vijftiene... - Ze wierden ook in de flessche gestoken, en Suske stond ze een heelen tijd, schetterend van de leute, te bezien.
- Kijk ze zwemmen Staf! - riep hij, O! er ligt al eentje op zijnen rug. -
- Da 's niks - zei Staf, we zullen er nogal vangen; maar 't is nu mijnen toer om te steken zulle, ge moet gij altijd niet scheppen! -
Stille loerend, ging Staf met zijne lange beenen, en de nette in d'hand, en Suske volgde hem overal op met de flessche.
- Daar, - zei Suske stille, - daarzie, kijk, aan die blâre daar, rechtover mijnen vinger, wel 't heeft een roode rugge!
- Staf stak zijn nette in 't water, en schepte 't roode visselken.
- 'k Hên 't! riep hij luide.
- Wel 't is 'n schoontje, - zei Suske, - ziet ge wel, hadde ik het u niet getoond, g'en hadt het nooit gezien. -
- 't Is wel datte - riep Staf kwâweg, - als 't meêslaat zult gij het nog gevangen hên zekers. -
De nette zoefde nog eenige keeren door 't water, en nieuw, visselkes kwamen den hoop vermeerderen.
- w' Hebben er al veel niewaar Staf? - en ze leien zich | |
| |
alle twee op hunnen buik in 't gers, en met hunnen neuze tegen de flessche, stonden ze de visselkes te tellen.
- Drie en twintig! - zei Sus.
Ik tel er maar twee en twintig, - zei Staf.
- Ba, w'hebben er toch al genoeg. -
't Bootje lag daar vóór hen in 't water, en 't was, ja waarlijk, 't was of het altijd naar Suske knikte.
't En duurde niet lange of Suske ging er naartoe, sprong op een der zijkanten, en liep op den smallen boord van 't bootjen weg en weêre.
- Spijtig he Staf, 't ligt onder water... zeg, kunt ge dat, op den kant loopen? -
- Pas maar op dat ge in den wal niet en dondert, 't is dan te late! -
- Dat en kunt ge toch niet hé? -
- Hoe? 't is wel wat, toe kom er maar af met al uw pretten, 'k zal u anderen ‘thee’ gaan geven! - en Staf wandelde op den boord gelijk nen niet.
Suske keek verwonderd.
- En op mijn één been! - riep Staf triomfantelijk, en hij danste op zijn één been van 't ééne ende van 't bootje naar 't andere, en zwiepte water naar Suske, die, op al die toeren stokkestijf te gapen stond.
Waarachtig dat en had hij nog nooit gezien.
- Dat en durfde toch niet hé man? - en Staf lachte.
- Neen! wilt ge 't zien? - En waarlijk, daar danste Sus op den boord, juist lijk of Staf daar deed; doch, in 't weêrkeeren, daar tjokte zijn linkerbeen in eens naar omleêge, rechte in 't bootje vol water,... seffens snokte hij het er uit, maar door 't danig geweld, gletste zijn ander van den boot, en alle twee zijn beenen zonken in den vijver... en achter zijne beenen ging Suske's lijf, en achter Suske's lijf, ging Suske's kop.
Dat was op een oogpink gebeurd; Staf en wist niet waar | |
| |
hij stond, en niets was er nog te zien, tenzij de rimpels die in wijde kringen op 't water dansten. Daar kwam een ‘moelminge’ waar Suske gezonken was... Suske's kop kwam weêr boven water, en, alsof hij het zoo doen moest, sloeg hij zijn hand om den rand van 't bootje, en haalde zich op...
't Water stroelde uit de pijpen van zijn zwarte broek, die blinkend en doornat, aan zijne beenen plakte.
Zijn zwart haar hing in striepen op zijn voorhoofd, en druppels water liepen hem langs de kaken, en leekten van zijn kinne op 't rood geruit hemde, dat gansch doorweekt, en zwaar van de natte aan zijn lijf hing. Brrr.... hij bibberde....
Staf en zei niets, en Suske en zei ook niets, en zette zich in 't gers te kijken. Hij zag doodsbleek, en nu en dan ging een schok door geheel zijn lijf.
- Hebt ge u geen zeere gedaan? - vroeg Staf stille, na een pooze.
- Neen, neen ik, - zei Suske - 't en is maar dat ik zijpend nat ben, en troef zal krijgen thuis; 't is nog goed dat ik niet versmoord en ben. -
- Jamaar! Jamaar! - zei Staf - Ge zoudt gij niet versmoord zijn, 'k zou ik u wel mijn wisse toegestoken hebben; wel wel, als ik bij u ben en moet ge van uw leven niet benauwd zijn!
- Dat komt er nu van zie, op den boord van 't bootje te willen loopen; 'k heb het u nog gezeid dat ge moest oppassen. -
- Kijk ne keer hoe nat ik ben, wel wel ik zal er van krijgen.
Hij trok zijn hemde uit zijn broek, en wrong het langs alle hoeken en kanten uit.
- Ba. 't zal alrap drooge zijn Sus, de zonne zit ginder nog; kom laat ons maar vertrekken, we zullen langs | |
| |
‘'t Houtland’ gaan, de weg is langer, en uwe broek heeft meer tijd om te droogen. -
Suske deed zijn kousen en kloppers aan, en met gebogen kop volgde hij, alover den meersch, Staf,d ie met de nette op den schouder en de flessche visselkes in d'hand vóóren op ging.
Gestadig bekeek en betastte hij zijn natte broek, en - ze begint al een beetje te droogen, van onder! - riep hij.
Staf voelde eens... - ja ja 't zal algauwe gedaan zijn; - en zwijgend stapten ze verder.
't Hof van Beziens sliep voort in al die stilte van den achternoene, d'eenden kwamen weêr aangezwommen, en kwekten om ter luidst, als wilden ze spotten met Staf en Suske, die ginder verre, met gebogen kop, over de meerschen drentelden.
Ginder naar 't dorp toe, ging de zonne, een eendlijke schijve, leêger en leêger, en rondom was 't al rood vier, gloeiend vier, met witte blinkende striepen in.
Ze stapten voort in 't zand van den eerdeweg, en 't stof dat in kleine wolkjes onder hunne voeten opvloog, bleef plakken aan Suske's natte broek.
- Kom - zei hij, - we gaan ons hier wat zetten op den kant van den gracht, binst dat de zonne nog schijnt, mijn broek en hemde zal t'eerder droogen.
- Zou 't moeder zien peisde Staf? -
- Maar neen neen z'. -
- Zie 'k nog bleek? -
- Wel ge bleust lijk een krieke, moeder en zal niets geware worden jongen, tegen dat ge thuis komt zijt ge poer drooge.
De zonne viel ginder in d'eerde, lijk een eendlijke kopere cent in 't gaatje van een spaarpot; niets meer was er te zien... ze was weg.
- Miete Rooze komt ginder; - fluisterde Suske, - | |
| |
willen we wegloopen? De die gaat het van eigens aan moeder zeggen... zoo'n babbelesse! -
- Maar z'en doet, laat ons maar blijven, anders als we wegloopen, weet het uw moeder heel zekers. -
- Ze kwam trage aangetrakeld.
't Was een oude vrouw, met bruin gerimpeld vel, en grijs grauw haar schuins weg over heur ooren gekamd.
Ze liep barrevoets, in heur hand had ze heur kloefen, en onder den arm droeg ze een bale vol groen voor heur konijnen.
- 'n Daâag. -
- Ha! 't Is Suske!... Wel wat zit ge daar nu nog te doen, 't wordt avond jongen, loope zeere bij moeder. -
- En gij Staf, zijt g' op 't hof van Loziers niet meer dan?
- Ja 'k Miete, maar 'k heb nen stamp gekregen van 't kalf, en moeste voor een weke naar huis.
- Binnen een half uur is 't donker; ge zult troef hên van moeder; moest ze 't weten dat ge hier met uw leêg vel te droomen zit in 't gers, ze sloeg op u met stokken - Miete schuddebolde ne keer, en trakelde voort met heuren zak konijneten naar huis toe.
Ze wierd kleiner en kleiner, en verdween ginder verre aan de wegelkromte. 't Donkerde... De wolken dreven zeere weg, en ginder naar 't dorp toe, was 't lijk een groote kudde sneeuwwitte schapen die trage door de lucht wierd voortgedreven. De mane, bleek, kwam uitkijken.
- 't Wordt donker, - zei Sus. - we moeten naar huis, mijn broek is nog wel wat klamp, maar z' is toch al vele gedroogd. -
- Morgen moet ik weêre naar d'hofsteê; - zei Staf - 't spel is uit! -
Ze gerochten aan de wegelkromte waar Miete Roose, daar straks verdwenen was, en drentelden voort in de dreve.
| |
| |
Suske betastte nog altijd zijn broek, en Staf keek nu en dan eens naar de visselkes in de flessche, en floot een deuntjen.
't Enden in 't halfdonker van de dreve, kwam een bende koeien witte en zwartgeplekte, kopknikkend trage nader, en achter hen ging Seppen de koeier al klitsekletsend met de zwepe.
- Hebt ge veel visselkes? - vroeg Seppen nieuwsgierig.
- Hoe, waar zouden wij ze gaan halen? - riep Suske verlegen.
- Wel ge moet het niet wegsteken, jongen, Sarelken uit 't spekkewinkelken komt het mij daar te zeggen, dat ge om steekvisschen waart naar Beziens toe. -
- Ha die babbelare! -
- Zwijgen zulle Seppen, ge moet er niet van gebaren, anders 't zit er op van moeder. -
- Hoeveel hebt g'er wel? -
- Een stuk of twintig, - zei Staf, en hij toonde de flessche, - en nog een met 'n roode rugge, kwam Suske tusschen, - maar 't is spijtig dat het al zoo donker is, g'en kunt het niet zien. - Ze trokken er van deure.
De stappen der koeien klonken dof in d'avondstilte, en van verre, hoorde men ze nog loeien en ertusschen Seppens djakke kletsen.
Daar stond de kerke met d'huizen errond, en 't klopte trage voor den ‘Paternoster’.
Hier en daar ging een zwarte vrouwe, in een zwarten kapmantel gehuld, ter kerke, en over de plaatse reed een schokkende slepende driewielkarre.
Moeder stond aan heur deure, met heur blauwe schorte aan, langs alle kanten te kijken of ze Suske niet en zag afkomen.
Staf ging naar zijn huis alachter de kerke, en Suske ging naar moeder toe, percies als ware er niets gebeurd.
| |
| |
- Wie heeft er u gezeid dat ge steekvisschen moest gaan vangen? - vroeg moeder, en ze trad uit het deurgat en wees met heuren arm in huis.
- 'k Was puien gaan slaan met Staf. -
- 'k Heb u pertank al hondert keers gezeid, da'k niet en wilde hên dat ge met Staf liept, dat het geen goeie jongen was voor u! -
- Daar.... dat zal u leeren! - en 't pletste op Suske's kaken....
Hij stelde zich in den hoek van de keuken, tegen de kasse te pronken.
- 'k En ben niet gaan visschen, - zei hij nog eens.
- Hoe!... en wat heeft Sarel mij toen weest zeggen? Hij was erbij als ge deure gingt; en 't is te zwijgen... hoort ge 't! -
- Ga maar zeere naar boven, 't wel is dan, gij leugeneere, van geheel de weke en zet ge geenen voet meer uit den huize. -
- Sarel is een babbelare, pruttelde Sus; hij ging den zoldertrap op, sloeg de deure met 'n snok toe, en mompelde tusschen de tanden: - Morgen heeft hij troef in 't schole! -
Julius Storme.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd