De groene linde. Jaargang 1

[p. 257]

Drie portretten.

Zeger, of de middeleeuwsche Flamingant.

Hij is dertig jaar oud en, tweemaal per week, kaal geschoren. Groote vijand van alle uiterlijkheden, schijnt hij kouder dan een ijsveld. Voor hem, bevat 1302 het middenpunt aller verledene en toekomende tijden. Stoere wilskracht, gepaard met heilige verplichting maken den pool uit, waar zijn hert, gelijk een zeekompas, immer naartoe wijst. Een kleed volgens de latest fashion of à la mode de Paris komt hem voor als eene ketterij. Bij het noenmaal, laat hij zijne soep koud worden, om te redeneren over Vlaamsche beginsels en kotert zijn tanden uit, met den top zijner vork. Een tafelmes krijgt, in zijnen sterken vuist, het uitzicht eener strijdbijl. De tabak, welke hij rookt, uit lange pijpen, is inlandsch, gelijk zijne geheele doening en het einde zijner brieven, waar hij zich veel warmvoeliger kan toonen, dan in zijne samenspraak, sluit onveranderlijk met eene ‘welgemeende kerelsgrepe.’

Floris, of de Renaissance-Flamingant.

Zijn mond zit verloren, in een grijzen baard, waarvan de toppen wegwaaien, over zijn toegeknoopte redingote. In Juli, gelijk in December, draagt hij een hoogen zijden hoed, en een lachend gewemel rond zijne oogen. Zijn groet is gemeten en deftig. Hij bewondert de kunst en voelt zich opgewekt, om, bij eene of ander gelegenheid, in hexameters,

[p. 258]

de Vrijheid of den Vooruitgang te bezingen. Zijne gedichten, gelijk de snede zijner kleedij, bewaren den smaak der jaren '60. Hij bezit een ingeboren liefde voor academische plechtigheden. Het openbaar leven maakt den zonneschijn uit zijner ziel. De buitenkant der dingen bekommert hem veel meer dan de binnenkant. Hij heeft afschuw van enge gedachten, gelijk van nauwe schoenen. Doch, over nachte, droomt hij soms van Marnix van Sinte Aldegonde en, bij dage, op verstrooide oogenblikken, neuriet onbewust het Wilhelmuslied.

Carlos, of de Neo-Flamingant.

Een lichte knevel priemt door zijne bovenste lip. Van het werkelijk leven weet hij niets anders, dan hetgeen men er van leert, op de Universiteit. Zijne droomen, vrij gelijk eene kudde zonder schaper, drijven meer in de toekomst, dan in 't verleden. Hij zoekt op den vreemde en wilt eene beweging, die de grenzen wegvaagt tusschen de dietsche gouwen. Hij streeft naar omhoog en spreekt, nu en dan, van het moeras, waarin zijn volk verstitk. Volgens den gril der mode, draagt hij Amerikaansche schoenen of een Engelschen waterproof. Zijn uiterlijk is cosmopolitisch. Doch hij beweert, in zijnen geest, eigenaardig te blijven. Het woord voornaamheid betoovert hem. Hij houdt niet van puinen en waant zich sterk genoeg, om de invallende monumenten van de grootheid der vaderen, met moderne bouwstoffen herop te richten. Den stroom der beschaving te willen op varen noemt hij onzin en burgerlijk-vlaamsche middelmatigheid schijnt hem evenmin welvoeglijk, als een paar handschoenen, met gaten in.

Antwerpen, Juni 1903.

Om. K. De Laey.