De groene linde. Jaargang 1

Op Gezelle's Geboortedag.

Meimorgen! - zilvrig-frisch der luchten blauwen
En jeugdig 't ijle licht dat stijgt en stijgt
Verguldend, goudklaar over 't koele dauwen

En schitterblank in paarlen blinkend zijgt
Op 't hooggerezen gras, vol zonnevonken -
Dat sluimerloom zich over 't slapen nijgt

Der pas-ontbloeide meipracht - weeldedronken
Den dag verbeidend en den zonneschijn;
In droomen lachend met verliefde lonken

Naar 't stille, lichtdoortrilde kristallijn
Van 't puur azuur, - waar 't klaatren al der bláren
Het statig dagen aanhoudt. - Alom zijn

Plots mede ontwaakt der vooglen drukke scharen
En 't joelt al juichend door de popelhal
- Of kindren blijde er luid aan 't schaatren waren.

[p. 250]

 

De boomen strooien als een parelval

 

De neveldrupplen van hun ranke kuiven

 

Bij 't hooren van der hanen kraai-geschal

 

 

 

Dat uit de verte op roept.... En sneeuwig stuiven

 

Hun looverkluisen uit, door 't blauwe rond,

 

In zwermen, klepperwiekend, wilde duiven. -

 

 

 

De Leye loopt - als liep ze uit gouden mond -

 

Vol goud en glinsterlicht door groene weiden.

 

En statig staat, aan stillen horizont

 

 

 

De zon haar stralen-waaier uit te spreiden

 

En welft haar glorie, als een gouden troon,

 

In 't blauwe omhoog... - Zacht komt een Schaduw glijden

 

 

 

Van 't licht-uit, lang-smal, als een nieuwe toon

 

In 't feestconcert, lichtscheemrig over 't blinken

 

Der dauw-wei, storend niet haar schitterschoon...

 

 

 

En luider-juichend de ochtend-liedren klinken,

 

Terwijl - een nevelschim, ijlblank en fijn,

 

Zijn Geest, Hij, hoogstil naakt... zijn blikken drinken

 

 

 

De gulden klaarheid van den zonneschijn;

 

De bloemen buigen 't hoofd niet voor zijn voeten,

 

Maar schijnen zacht te rijzen óp naar zijn

 

 

 

Wijdzeegnend handenpaar, en - vroolijk - groeten

 

Den Meester bij zijn vroegen lente-gang;

 

Die schouwt verheugd naar al die stille stoeten

 

 

 

Van blanke sterren, die in dicht gedrang

 

Omrijen Hem, bij 't zoetgevooisde lokken

 

Van 's Dichters nieuwen, hemelmeie-zang.

 

 

 

En kozend speelt de koelte met zijn lokken... -

 

Zoo schrijdt Hij met een glimlach mij voorbij,

 

Gezelle....

 

Verre kleppen de ochtendklokken.

 

 

 

Felix Rutten.