De groene linde. Jaargang 1

[p. 245]

Zwemmen.

Gevieren lagen ze in 't hooge gras, vol genoeglijk deugdhebben van niet in de school te zitten en vrij liggen te luieren in de stille rustigheid van den zomernamiddag. 't Spookte van tijd tot tijd hun maar eens voor de oogen, het zwarte bord tegen den muur, en de lang-armige magere schoolmeester, en de andere jongens die in de school waren en morgen geen roffel zouden krijgen voor de haagschool. Soms maar kwam het eens in hen op, doch even gauw stieten ze 't weg uit hunnen kop zonder er iets van te zeggen, en dachten aan hun deugdelijk niets-doen, en dat het nog lang duren zou, tot den avond.

Fompe lag op zijn rug, de klak op zijn oogen voor de hitte, zijn knieën hoog opgetrokken, en zijn voeten in de grassprieten. Kloon lag op zijn zij, met den kop op zijn hand en keek halfslapend naar den koperen knop op Tompe's leeren broekband. Nant, Tompe zijn broer, was 'n klits aan 't vlechten, die Gust aan 't boveneindje vasthield omdat ze voor hem was.

Vóór hen lag de eindeloos wijde beemd, grijs-groen waar 't hooi nog te wassen stond, witachtiger waar 't was afgemaaid, en in de verre verte schemerend uitgaand op den puur-blauwen hemel tegen den Testelschenberg, die reusachtig en plomp in de zon te rusten lag. Hier en ginds stond er een maaier kromgebogen en met breede zeisenslag door 't gras slaand, scherrekletsend soms met de wetstreek over 't glinsterend staal, wijl hij eens even opkeek hoe ver de zon al zat.

[p. 246]

Een leeuwerk schoot schuinsch omhoog tierelierend in de lucht vlak boven de vier; Fompe stiet zijn klak eens van zijn oogen om te zien waar hij ergens hing, maar even gauw schoof hij ze terug daar de zon hem in zijn oogen priemde.

- ‘Hoe laat zou 't al zijn, Kloon?’ - vroeg hij.

- ‘'n Half-vijf of zoo iet’. -

Kloon geeuwde en Fompe eveneens.

- ‘'k Word er muug van, hier zoo op m'nen rug te liggen, zei Fompe na een poos; - zeg, mannen, da' w' eens gingen zwemmen?’

Hij was inmiddels opgestaan en Kloon ook. Bij ‘zwemmen’ was Nant al rechtgesprongen, en Gust deed de klits bijeen en stak ze in zijn tesch.

Z'en zeiden er niets meer van, omdat ze alle vier 'n lamme loomigheid in hun lijf voelden van daar zoo lang te liggen, en hun luie gedachten bezig waren met de streelende lustigheid van in 't water te zijn. Ze stapten door 't hooge beemdgras, dat de klaverblommen kittelend tusschen hun teenen bleven steken, recht naar de zwemplaats, ginds aan den draai van de Deulp.

Ze waren er gauw. Zwart-geelachtig glimmend liep het water eenzaam stille voort den verren beemd in, als weggedoken tusschen zijn hooge oevers. Fompe, Kloon en Nant hadden op 'nen weerlicht de kleeren van hun lijf, en van op den kant sprongen ze met 'nen doffen plomp de beek in dat de waterdroppels verschrokken en glinsterend omhoog vlogen, en in 't even zoo gladde watervlak bultige deiningen kwamen, die gingen doodklotsen tegen den kant. Alle drij doken ze 'nen oogenklik gansch onder, om aanstonds hun koppen weer boven te steken en 't water uit hun mond te blazen met een frasselenden puu! En natglimmend hing hun haar tegen hun kop geplakt en over hun bruin voorhoofd. Ze veegden 't water eens uit hun oogen, en zwommen dan op hun gemak weg en weer den draai over, dabbens, overhand

[p. 247]

met iederen arm en been slaand in 't op maat mêeklotsende water, of zwierens met twee armen gelijk zonder beenen verroeren, en op en neer ging van hun lijf met de stil wegdeinende golfjes. En terwijl ze even stilstonden, water tot onder hun armen, hijgden ze diep en gingen eenige stappen voort, wringend tegen de zware watermassa.

Op den oever zat Gust er op zijn hukken naar te kijken. Hij had zijn kromme houten pijp gestopt en blies lustig den damp weg, want hier zag zijn vader toch niet dat hij 'n pijp had en smoorde. Veel aardigheid vond hij niet in 't zwemmen, en voor 'n verandering had hij Fompe zijn hemd verwisseld met dat van Kloon om er straks eens leute mee te hebben.

- ‘Komde gij er nie' in, Gust?’ vroeg opeens Fompe.

- ‘'k Kan bekans nie' zwemmen’.

- ‘Ge kunt het wel, en anders is leeren er goe' veur. As ge later eens ievers in 't water valt...’

- ‘Ge durft nie', jongen, zei Kloon schalksch lachend, ge durft uw hemd nie' uittrekken!’ en Fompe en Nant riepen 't ook. Gust stak dan zijn pijp in zijn broekzak, trok zijn kleeren uit en begon mêe te doen, om te toonen dat hij wel dierf.

En gevieren lagen ze zoo nog een half uur te plonzen en te slaan, en te lachen van 't plezier dat ze hadden. Ze straalden 't water malkander over den kop, en doken onder, en sprongen en zwommen als echte luie rappe schoolbengels die aan 't zwemmen zijn.

Nant ging eens aan den anderen kant van waar zij er in gegaan waren over de weiden kijken, en...

- ‘Zeg, mannen, daar leit op den kant iets te branden!’

Ze vlogen als katten en verschrokken den kant op, naar 'n dinge dat daar stil en op zijn gemak te blauw-rooken lag.

- ‘Verdomme! Verdomme! m'n broek!’ - riep Gust, en ze sprongen alle vier naar Gust zijn kleeren toe, naar

[p. 248]

zijn brandende broek, waar de pijp het vuur had aangebracht, en alle vier grepen en sloegen naar de vunzende lappen die als gestoord nog meer rookten, en op hun natte lijf en beenen, waar de waterdroppels in lange lijnen van af liepen, kletterglansden de zonnestralen, die schalksch op hen neervielen, even of ze hadden er plezier in. En snel weg en weer wipten de lange magere beenen der vier bengels rond de broek, totdat Fompe deze met 'nen hoogen zwaai op eens de beek in gooide, en ze alle vier gelijk weer 't water in plompten om ze er uit te halen.

Wat was Gust zijn broek 'n aardig ding geworden. Een der broekpijpen was er heelengansch afgebrand, en met een onnoozel gezicht stond Gust er op te kijken, wijl hij ze vasthield en 't water er in lange druppels uitlekte. De drij andere schoten op eens in een luiden lach en rolden over 't gras van de zotte aardigheid die zij er in vonden. Dan deden ze hun kleeren weer aan, zonder dat Fompe of Kloon zagen dat zij elkanders hemd aantrokken.

'Nen heelen tijd lagen ze toen nog in 't hooi op den waterkant en hielden niet op leute te hebben met Gust zijn been, dat bijna gansch bloot door de stompe broekspijp stak, en met zijn hemd dat hij er nog had doorgetrokken.

Over de grachten was er in den beemd stilaan een witlichte damp komen hangen, die allengskens dikker werd, en zich als een dun-doorschijnend weefsel over de weiden uitspreidde. De zon was achter den Testelschenberg weggezonken, en kleurde den westerhemel met een afnemenden schemergloed. In de verte zag men hier en daar een maaier met de zeis op de schouder huiswaarts keeren.

Ze stonden op, met een lekker genoegen-voelen in hun lijf van de verfrissching, rekten hun armen hoog uit, en gaapten met wijden mond van den honger dien 't zwemmen hun gegeven had. 't Kwam hun thans weer voor de oogen, maar zwarter en langer dan daar straks, van den roffel dien

[p. 249]

ze morgen krijgen zouden in de school, en de oorvegen als ze 't thuis wisten.

Ze lachten toen nog eens even met Gust zijn bloot been, dat daar zoo nuchterzot nevens de andere zwarte broekpijp onder Gust zijn lijf stond.

- ‘k Zal thuis slaag krijgen’, - zei Gust met een lang gezicht wijl hij drentelend aftrok naar huis. Fompe, Nant en Kloon gingen langs eenen anderen weg, en ze keken zoo lang ze konden naar Gust die 't over de weiden neerdalend duister inging, en naar zijn been, dat witvlekkend in den schemerenden nevel voortsloeg.

Ern. Claes.