De groene linde. Jaargang 1

Meinacht.

De Meidag is vol luid en lustig heil,
Al zonnefeest en weeldekus en lach; -
Maar 't meinacht-zwijgen is vol weemoed, wijl
De stilte schreit bij nachtegaalgeklag.

De nauwbevonkte lucht is purperblauw
Waar ragteer dennekantwerk, zwart en fijn
Op afsteekt, half van wierookwitten dauw
Omgolfd, - als een gotieke tempelschrijn.

Spookachtig schemert door de donkre stilt'
De blanke ruikerpronk van 't bloeigeboomt,
Terwijl - men weet niet wàar verdoken - trilt,
Zoo zacht melodiesch, dat 't al luistrend droomt,

Der nachtegalen weenend miserere
Over de bloemen, nauw ontwaakt, gebroken
Over de droomen, die nu nooit meer keeren
Over de doôn, die droomend de oogen loken.

Felix Rutten.