De groene linde. Jaargang 1

[p. 179]

In de kerk.

Ciba me, Domine, pane lacrymarum
et potum da mihi in lacrimis.
Imit. Chr. I, xxii

O mens... bekijk u, lach uw groot-zijn uit!
Waar was uw sterkte, - waar uw vroom besluit
Gans op te gaan in liefde en kunstgenieten?
De boosheid viel op u. Uw aders lieten
Lauw bloed doorzijpelen, 't monster plakte erop
Zijn zuigers en het slurpte drop op drop.
En duizelig waart ge reeds aan 't nederzijgen.
Daar roept een stem. - 't Bewustzijn voel ik stijgen:
- ‘Die boosheid weg!’ - Gerukt werd ze van 't lijf.
- ‘Nu uit dit duister woud vol kwaad bedrijf!’
En vóór mij tasten bevend mijne handen,
Mijn ogen puilen uit hun rode randen,
En zien niets dan de donkere oneindigheid
Die in de bomenkruinen openspreidt
Haar mantel ruisend van geheimenissen.
Zwak wankelbeende ik door de duisternissen...
Daar voel 'k een huivring, die mij 't lijf doorsnelt
En bibberen doet. Ben ik in 't wijde veld?
De wilde wind vlijt zich op de aarde, en neder
Zijgt zacht het blindend stof, en breder, breder
Deint rondom mij de helle horizon
En in het laaiend licht der witte zon
Blijwiekend stijgt mijn zieleduif ten hogen.
Nu lig ik in de kerke neergebogen,
Alléén hier bij mijn grote God, alléén...
De bevende avondstilte daalt beneen
Van uit het hoog gewelf, en neder nijgen
Ook hoop en liefde en doen mijn wroeging zwijgen,

[p. 180]

 

En olie van geloof en stille vree

 

Vloeit over 't bruisen van mijn driftenzee

 

En glijdt ze glanzend glad. Een bundel stralen,

 

Vol tinteling van robijnen en opalen,

 

Zijgt uit het blauwrood venster neer, en laat,

 

Alvoor hij op een grafzerk sterven gaat,

 

Op 't voorhoofd van de dode Kristus glijden

 

Een kus, die gloeit van vurig medelijden.

 

 

 

Leo van Puyvelde.