De groene linde. Jaargang 1

[p. 60]

Ad quem ibimus?

Ik ben in 't land, waar schoon illuziën zingen.

Bezie met mij dien teeren bamisnevel
gekneed uit reine witte kinderdroomen.
Och, laat erdoor geen windeken blazen komen;
en laat geen loof vergaan, en geen geprevel,
hoe stil het zij, van uwe lippen stroomen.

Ik sta en wacht met eerbiedvolle schromen:
er móet uit deze nevelteederheden
iets blank en rein met goddelijke leden,
iets dat mijn liefde, zonder zich te ontvromen,
beminnen mag, me komen toegetreden;

ik zal het zoo met teederheid omhelzen:
mijn armen trillen reeds van groot verlangen!...
Eilaas, ik zie, lijk spokig-zwarte slangen,
opdoemen uit den mist de magere elzen!...

En in de loome lucht klappende ravenzwingen
spottend met al m'n begoochelingen -

Ik ben uit 't land gegaan waar schoon illuziën zingen.

J.H.