't Groot Achterhofken, Beplant ende op nieuw vermeerdert met verscheyden seer stichtelijcke Liedekens

[Het oor dat moet altijdt sijn aen geleydt]

Stemme: Als op 't voorgaende.

1. Het oor dat moet altijdt sijn aen geleydt,
Na Christi reen, door Godes Majesteydt,

Want men siet dat quade reen,

Selfs bederven, goede seen,⁺

Hoe veel meer die geen goe seden, oyt te recht in haer bevonden,

Slaetse des te dieper wonden.

+ 1 Cor.15.33.

[p. 162]

 

2. Daerom soo dreydt het scherp toe luystrend' oor,

 

Van 'sWereldts praet, die ydel is en goor,

 

Voor 't gemoedt dat Godt bemindt,

 

En dat nu sijn lusten vindt,

 

In het hooren van goe reden, die hem en sijn nasten stichten,

 

En 't gemoedt in 't doncker lichten.

 

3. Hier door ontfonckt de Mensch tot liefde Godts,

 

En maeckt hem vast gelijck een steyle rots,

 

In de waerheydt van Gods wet,

 

Daer hy nu sijn oor toe set,

 

Om te vatten en te kennen, al het geen Godt heeft geboden,

 

Als hy hem door Christum noden.

 

4. Dan doett de Koop-man eerst sijn recht proffijt,

 

Wanneer hy hoort, dat hy geen scha en lijdt,

 

Hy vergeet sijn spijs en dranck,

 

Als hy maer om dat geklanck,

 

Denckt van die voorgaende reden, om dat hy veel kan genieten,

 

Laet hy sich geen moeyt verdrieten.

 

5. Sal dan den Mensch, die Godt soo veel belooft,

 

Nu stil staen, als van 't verstandt berooft?

[p. 163]

 

Neen, o neen! weest niet soo sot,

 

Hoort dan wat die grooten Godt,⁺

 

U Belooft in sijne reden, meerder goedt dan 't oor oyt hoorden,

 

Dit sijn Christi eygen woorden.

 

6. Hier was d'Heebreer maer eens een oogenblick,

 

Soo wel vernoecht, en dapper in sijn schick,

 

Dat hy selver niet en wist,⁺

 

Of hy 't aerdtsche lichaem mist,

 

Met het hooren sulcker vreughden, die sijn mondt niet kon verkonden,

 

Om dat het geen Mensch kon gronden.

+ Aoc.2.11.

+ 2 Cor.12.3,6.