Den groten zee-held Paul Jonas
(1785)–Anoniem Groten zee-held Paul Jonas, Den–
AuteursrechtvrijStem: Van de Gouverneur van Zeeland.Hoort wat een Droef-bly-eynde-stuk!
Dat ik sal openbaren:
Al met een groten druk,
Hoe dat een Molenaer,
Quam in een Droef gevaer,
Door eenen Moordenaer.
’t Gebeurde op een Zondag merg,
Dat twee personen saten, In eenen herreberg,
Zy dronken drank te veel,
Dus kregen zy krakeel,
Al door het kaerte-speel.
Zy grepen malkaer by ’t haer,
Dit was een droef beginne,
Van dese Moord voorwaer,
Zy eisten daer dees heur,
Malkander voor de deur;
Men zag haast groot getreur.
Zy traden te zaem buyten de Poort,
De messen sag men blinken,
Den een den aar vermoort,
| |
[pagina 28]
| |
Den eene een Suyder was;
Stak den ander op ’t pas,
Dat hy Dood viel in ’t gras.
Den Suyder tyd aen ’t vlugten voort,
Een Molenaer lag te slapen,
Onder zijn molen hoort,
Hy den Molenaer stak,
’t Bloedig mes in zijn zak,
En ging van daer doen strak.
Hy ging al na zijn huys terstond,
Of hem gantsch niet en deerde,
Die wiert rugtbaer in ’t rond;
Die Heeren op dit pas,
Die sogten also ras,
Waer dat de moorder was.
Zy quamen by de Molenaer,
Die daer vast lag te slapen,
En zy zagen aldaer;
Het bloedig mes dat stak,
Al in zijn Regter zak,
Dit baerd hem ongemak.
Men nam den Molenaer terstont,
Daer daedlijk gevangen,
Maer na dese gront;
Hoe dat den Opper-heer,
Hem nog verloste weer,
Van ’t bloedige hardseer.
Hy wierd gepynigt zwarelijck,
Tot twee verscheide keren,
Hy riep seer klarelijk;
Doet mijn den Dood maer aen,
’k Wil liever sterven gaen:
Ik kan dit niet uyt staen.
Toen sprak den Regter wilt verstaen,
Bekent gy dan ten vollen,
Dat gy het hebt gedaen;
Zijn hert was seer belaen,
Hy sprak van stonden aen,
Och ja ik hebt gedaen.
| |
[pagina 29]
| |
Toen wierd zijn Vonnes gevelt,
Hy sou zijn hooft verliesen,
Door Scherpregters gewelt,
Men deed van stonden aen:
De Leeraers by hem gaen,
Om hem te doen vermaen.
Als nu den dach en Tyd aen quam,
Dat hy den dood sou smaken,
Hy dan zijn afscheyt nam,
Van Vrouw en Kinders ziet;
Zijn Ouders met verdriet,
Tranen uyt de ogen schiet.
Schreyt niet Vader en moeder mijn,
Mijn Vroutje daer beneven,
Ik ly hier in geen pijn,
Want God den Heer die zeyt,
Die hier onschuldig leyt,
Is namaels weer verbleyt.
Dus gingen zy weer van hem treen,
d’Sententie wiert gelesen,
Door menschen groot en kleen:
Ziet wat een droevig Lot,
Hy trad op het Schavot,
Dog wierd verlost van God.
Den Suyder, die den Moorder was;
Zat smiddags aen de Tafel,
En hy at Koolmoes ras;
Hy sprak aldaer met spoet,
Desen Onnoselen bloed,
Onschuldig sterven moet.
Want tegen zijn Vrouw sprak hy,
Ik heb die Feyt bedreven;
Ziet ik den moorder zy:
En dese Molenaer blood,
Die sterft voor my de Dood,
Waer op zijn Vrouw verschoot,
Zijn Vrou die sprak,
ach man zwyg stil!
Want ziet van dese woorden,
Zo krygt mijn hart een gril:
Een Ionge wilt verstaen,
Die by hem te Werk quam gaen;
| |
[pagina 30]
| |
Hoorden dees woorden aen.
Dees jongen sprak den Meester aen,
Meester mag ik gaen keiken,
Het Recht dat word gedaen,
Hy sprak tot hem gaet heen,
Dit bragt hem in geween,
Hoort verder na mijn reen.
Den Iongen zag den Molenaer staen,
Op het Schavot getreden,
Om so den dood te ontfaen,
Hy sprak aen ’t Volk aldaer,
Ik weet de Moordenaer,
Zijn onschult is seer klaer.
Mijn Baes die is den moorder woed,
Mits toog het Volk aan ’t roepen,
Laet los ’t onnosel bloed,
Veel menschen in ’t gemeen,
En desen Iongen met een,
Is op ’t Stadhuys getreen.
Zy deden doe aldaer vermaen,
Men ging den moorder halen,
Wiens hert was zeer belaen,
Men strak zijn vonnis leyt,
Hy maekt hem ook bereyt,
Men hem daer ’t hooft af sneyt.
Men sloeg hem ’t hooft af met een slag,
Het moes hy had gegeten,
Uit zijn hals springen sag,
En desen Molenaer:
Wierd ook aenstonds voorwaer,
Ader-gelaten daer.
Dus ziet van dien tyd tot bewys,
Hebben de Molenaren,
Hier door een vry akcys,
Dit hebben zy gewis,
Tot een gedagtenis.
Dit zeyt men is also geschied,
Tot Haarlem die steede,
Als u vermeld dit lied,
Men leest ook sonder fout,
Dat nooit die Ziel verstout,
Die God voor ogen hout.
|
|