Den groten zee-held Paul Jonas


De Avond Zon. Ik zie u glorierijke stralen, O Zon! ô Zon in ’t Westen nederdalen, Gy hebt alreeds U loop verrigt; En door U al verquikkent ligt, En mensch, en mensch en dier verpligt,
[pagina 13]
’t Gevogelt schoon van veeder, En lieffelijck van geluit; O Zon! ô Zon en wagt U morgen weder, Het geurig Roosje fluit haar blaan, En schynt ook mee ter rust te gaan: Tot gy haar weer ontsluit. Wy zien nu de Avondstond genaken, O Zon! ô Zon dies hout vry op met blaken, En lustig windje blaast in ’t rond, De Dau verfrist, verquikt de grond, Dus roem, dus roem ik de Avondstond: Wat zoete lust legt al verborgen? In ’t duister van de Nacht, Dan werden alle zorgen, O Zon! ô Zon eer neer gestelt tot morgen? Geen Dag geen helder Zonneschijn, Kan my so waard als de Avond zijn, Wyl ik, wyl ik dan mijn Lief verwagt.