|
| |
| |
| |
Ter Bruilofte van den Heere Jan van Groeningen, en Jonkvrouwe Maria van Boorn.
Durf ik, die ongewoon, ja byna nooit voorheen
Tot de eed'le poëzy myn veder heb versneên,
My onderwinden om op 't heugch'lyk echt vergaêren
Van u, ô deftig paer! te stellen myne snaeren?
Durf ik op deezen tyd, waer in het keurig oor
Der Amstellaeren, wert gestreelt door 't zoet gehoor
Van dees' vergode kunst, nu als ten top gerezen,
Dit onbeschroomt bestaen? wat zal, wat kan het wezen?
Dit overdacht ik, maer met een schoot me in den zin
De schoonheid van de Bruid en 's Bruigoms zuiv're min,
Waer door hun liefdevuur myn dichtvuur hielp aan 't blaeken,
En my in maetgedicht u heden doet genaken.
'k Weet Echtgenooten, dat uw' nedrig hart noch oor,
Aen laffe vleijerey noch eerzucht geeft gehoor,
Maer dat gy beiden van verheev'ner geest gedreven,
Hem dien dit ondernam, met kracht zoud' wederstreven.
| |
| |
'k Prys echter met ontzag heer Bruidegom uw' keur,
Nu gy door deeze trouw uw heil ziet voor de deur:
Gy hebt uw' vryheid thans zo 't schynt wel half verloren,
Doch aen Maria een veel beter deel verkoren.
Wiens aengenaem gelaet, wiens honigzoete tong,
En teed're aenminnigheid u tot haer liefde drong:
Zy, deugdryk van gemoed zo wel als juist van leden,
Verwon u door de kracht van haere zuiv're zeden.
En gy begaefde Bruid, die op der Zust'ren spoor,
Niet los noch onbedacht uw' minnaer gaeft gehoor,
Men roem' met recht uw' trouw zo wyslyk ondernomen,
Hy is uw' liefde waerd, dies hebt gy niet te schromen:
Zyn af komst en geslacht, zyn wakk're zorg en vlyt
In zyne koopmanschap, zyn deugden, toegewydt
Aen uwe liefde en trouw, zo hoog by hem geprezen,
Zal uwe weêrmin voên, en uwe blydschap wesen.
Tracht 's Overgrootvaêrs spoor, (een man zeer hoog geschat
In Mennôs Vreede kerk) langs 't waere deugde padt
Te volgen en vol moeds hem daer op naer te stréven,
Zoo ziet m'in 't nageslacht, op 't luisterrykst' herléven
Dien wakk'ren arts Galeen, dien 't was zyn grootste vreugd
Den mensch te leiden tot Godtvrugtigheid en deugd,
Om dus de ziel zo wel als 't ligchaem te genezen;
Waer door's mans denkbeeld ons steets moet gezegend weezen.
Maer zagt myn pen! gedenk dat by dees mirte kroon,
Geen lykçipresse voegt; verander dan van toon,
Wil liever dit gedicht, met zegenwenschen sluiten,
En in dees' huw'lyks beê 't genegen hert thans uiten.
,,Almachtig Heerscher! die uit 't ongeschapen licht,
,,Het menschdom aenziet, en bestraelt met uw gezicht,
,,Die naer uw wys Bestier, in 't zalig lusthof Eden,
| |
| |
,,Het huw'lyk hebt gestaeft, vergun ons onze bede!
,,Bestrael dit Echtverbondt, in uwe vreeze aenvaerdt,
,,Met uw genade en gunst; dat deese twee op aerd'
,,Geen tegenspoed ooyt treff', geen rampen hen beswaren,
,,Maer dat zy zich van u een lange reeks van jaeren
,,Op 't mildst gezeegent zien; dat noyt de ware rust
,,Noch 't vuur der liefde word gedoofd of uitgeblust:
,,Wil hen in al hun doen met uw genâ beschenken,
,,Op dat geen huiskrakeel hun eenigheid kan krenken,
,,Maer die steeds meer en meer aengroeije, en hunne stand
,,Dus zy gesaligd en gezegend van uw' hand.
,,Beschenk hun uit dees echt met Dochteren en Zoonen,
,,Die klare blyken van uw' zuiv're goedheid toonen,
,,Tot eer uw's naems, en vreugd van 't weêrzyds braef geslacht,
,,Een kroost 't geen naer uw' hulp door deugd en godsvrucht tracht;
,,Ja is 't hun salig, laet een gryse kroon hen cieren,
,,En over vyftigh jaer hun goude bruiloft vieren.
|
|
Auteursrechtvrij