Groot Nederland. Jaargang 41

[p. 269]

Gedichten

Wij liepen samen over 't Rembrandtplein.

De ochtendschemering behing je zwarte haar

met parelmoerenschijn.

Je sterke hand beroerde, éven maar

de lijn

van mijn uitwaaierend, blond haar.

En 'k weet: na deze vreemde en bittre nacht

met al zijn valsch vertoon van liefde en van haten

zal deze wrange pijn

van-steeds-weer-iets-verlatener-te-zijn

verglijden

in pure ochtendschemering over het Rembrandtplein.

*

Een koude zomeravond valt
geleidelijk, zoo zonder zwier
in kleine kamer, twee bij vier
met spiegel aan den wand.

Meegaande boomen wuiven door den wind
bewogen voor het venster heen en weer
en heen en weer; dat ik zou wenschen, dat ze eens één keer
tegen den wind in zouden druischen.

Rusteloosheid groeit in mij aan:
om die lachende spiegel
en die waaiende boomen voor mijn raam!
tot in een andre kamer, hier vlak aan

een kinderstem klinkt, slaprig schor
en ik er heensluip, om te hooren
hoe zij wat brabbelt van een hondje en een knor.
Stil hurk ik bij haar neer; en als ik ga
is in mijn hart een nieuwen moed geboren!

[p. 270]

 

En wijde grijze wegen liggen roerloos uitgespreid.

 

verweg vervagend in een grijzer lijn

 

van onvervuld verlangen en een stage pijn.

 

O land, mijn land, waar kan ik elders zijn?

 

 

 

De wegen liggen breed als onbetreden velden

 

in vroegen morgen, waar een dof gestamp van paarden

 

ópklinkt in eind'loos, monotoon refrein:

 

o verten van mijn land, waar kan ik elders zijn?

 

 

 

Op welk een zat en zwaar geluk wil ik nog hopen?

 

blinkende wegen slaan hun maagden-mantel voor mij open

 

en heel mijn zout verlangen mondt in een stage pijn:

 

o verten van mijn land, waar kan mijn hart nog elders zijn?

*

Ik weet: wij tweeën zijn niet voor elkaar.

Maar donk're lust drijft in ons bloed en gonst

en bonst en weet geen raad of rust.

toen hebben wij elkaar zoo wild gekust.

Je bent als donker gif in lichtend glas gekomen.

Maar in mijn klare en doorzichtig-heldre droomen

verhinder ik je, zóo nabij te komen

om blind den weg te gaan tot in mijn duister hart.

Toch zal ik bang zijn voor dien lichten-loozen nacht

- wanneer de wind klaagt en de donkre boomen beven -

dat ik mijn hand zal strekken naar een lichtend glas

wanhopig wetend: dat het nooit zóo bitter was.

[p. 271]

 

Het huis is donker, vreedzaam en gezet.

 

een lamp glanst stil over verstarde dingen

 

als tafel, stoel en bed.

 

't is, of het leven zich heeft vastgeplet

 

en door zacht-suisend theewater laat dwingen.

 

 

 

Een cigaret weeft grijs een ijle sluier

 

om de verstarde huislijkheid en mij.

 

En hoe ik wend of keer: in dit vermoeid getij

 

weent steeds de regelmaat der doode dingen.

 

 

 

Zijn dit de scherven van mijn groote droomen?

 

in starend' oogen is wat rook gekomen

 

een smalle sliert, die steekt en sart

 

o grijze rook, o grijzer hart.

*

Wij staan al jaren van elkaar verwijderd
en leven voort, als wisten wij het niet.
Alleen wat heimwee, als een heel oud lied
rimpelt ons denken; en de laatste keten

van alle schoonheid, die wij nu verloren weten
smeedt ons tesaam en drenkt dit bitter lied:
en wij gaan voort, als wisten wij het niet.

Maar eens, in 't brandend storten van de wanden
herneemt ons hart zijn vlucht en keert niet weer.
Alleen wat donker bloed kleeft aan te smalle handen
en geeselt fel het hart en striemt het keer op keer

wanneer wij hijgend gaan naar verre en vreemde landen
zoo maat'loos wijd het hart; hoe keeren wij ooit weer?

[p. 272]

‘Laat mij een wajang zijn in Uwe hand’.
(Noto Soeroto.)

Scharlaken-roode heeren dansen door mijn leven
en zingen, triomphantelijk, een eeuwig-eender lied,
zij zien met zwart geluk de witte dame sneven;
mijn leven is een schaakspel; anders niet.

Maar zie: een meesterhand schuift stil en staag
door roode rij van starende pionnen
mij voorwaarts in een nieuwe nederlaag.
Is dit oer-oude spel opnieuw begonnen?

Tot ik, na duizend jaar, den rooden koning sla
en intocht vier in 't eeuwig-witte land.
Gij meester, kóós den bittren weg; ik gá
en wíl een schaakspel zijn, in Uwe hand!

KARIN MOEN