Groot Nederland. Jaargang 41

[p. 220]

Voorvader

Ik zal u wederzien en blij herkennen
als scheurt dit ijle weefsel van een droom
waaraan ik 't vorschend oog duldzaam blijf wennen
tot ik, na u, dit klevend rag ontkoom.

'k Zal u dàn wederzien van oog tot harte
en in uw oog, dat look in eenzaamheid
doch helder bleef van 't vuur der heetste smarten
het beeld erkennen, dat ik heb verbeid

na 't gruwelijk onteeren uwer dagen,
die kroonden uwen ouderdom tot hoon
der zonen, die den ouderzegen vragen
aan 't zwijgend graf van uw verlaten woon.

'k Weet slechts: uw beeld verging in mijn aarde
zooals uw pijn verstomde in haren schoot
daar ergens... waar men zonder smart vergaarde
wat van uw leven restte in uwen dood.

Ik blijf de bittere in 't ongekende
- ofschoon 'k u duldzaam wist in elken nood -
wijl aan mijn zijde gaan twee onbekenden,
wier tartend zwijgen 't haat: uw graf en dood.

o, Kon ik mij verzoenen met deze aarde,
die 'k jong bezong met woorden op den wind
- een greep ontgronde bloemen voor die baarde -
wijl gij haar om haar weeën hebt bemind.

Laat mij het erfdeel uwer rijpe liefde
als troost voor 't leed om uw verstrooid gebeent'
opdat ik dulde 't onrecht - dat mij griefde -
en in uw oog voor eeuwen ligt versteend.

Ik wil dit land mijn zwaarste leed bekennen,
zijn grens omsluit mijn liefde en uw graf...
en 'k beid uw beeld, dat ik trots zal herkennen
omdat geen dood ontrooft wat God u gaf.

ALBE