Groot Nederland. Jaargang 41

Oude gracht bij maneschijn

De gevels van de huizen die aan 't water staan
En daags elk op hun plaats naar eigen wijs beklijven,
Die schijnen thans in 't blauwe licht der gele maan
Naar eend'ren wil gezamenlijk te zijn gaan drijven:

Diep onder in de schemerzee die om hen vaagt,
Zoo zwaar dat geen gewicht hunzelve lijkt verbleven
En of zij van den grond die hen niet langer draagt,
Slechts zachtjes als naar 't onbereikbaar toppunt zweven,

Dat tijdloos - als de bron van 't licht - is in de schijf
Der maan; terwijl zij rustig op elkander steunen
En zelf-ontdaan als moede kind'ren lijf aan lijf
Zich als één enkel lichaam achterover leunen,

Opdat de schijn inplaats van 't dak hun voorzij raakt
En er hun witte muren zacht in mogen blinken
En zij den wand'laar die nog aan het water waakt,
Verzaligd in een droom het licht lijken te drinken...

En hem is of zij achter dichten vensterwand
Door loome luiken stil bewegend ademhalen
En hij zich met hen samen langs den waterkant
In slaap gaat wiegen op de milde manestralen.

RUDOLF STEINMETZ