Groot Nederland. Jaargang 41

[p. 118]

Twee gedichten

Najaar

De dagen vervallen aan nacht,

grauwe huif om de gronden.

Onstelpbaar bloeden wonden

aan Liefde gebracht.

Dof roert doods trom

door de omberen dreven.

Engelen, slaapstil ontheven,

dolen al avonds om.

Ouderen houden wake,

eeuwen varen voorbij.

Drommen doden genaken,

hun stap kaatst de kille kassei.

Kinderen wenen van wind.

Alzijds krampen gelieven.

Zoek in verkruimde brieven

het woord dat ge niet hervindt.

Uit: ‘Koningsvenster’

Klein requiem

Als sneeuw van ene nacht
te morgen onbetreden,
lijk maanlichts koele vacht
straks glinstert onversneden
is zij tot het wit domein vergleden
van deze droom, de dood
die als een nevel in haar sluimer kwam.
Zij had een glimlach, geen verweren
en sinds zij staarde in Zijn vlam
en ik haar schaduwwimpers sloot
komt zij in zon en sneeuwen keren.

Uit: ‘Beloken Land’

GEORGE DE SÉVOOY