Groot Nederland. Jaargang 41

[p. 97]

Groot Nederland maart 1943

Verzen

Ballade

Hoog op den boeg van het trotsche fregat
de koning der schuimers te zingen zat:

Ik ben een komeet tusschen vallende sterren,
men berekent mijn baan, men herkent mij van verre.

Een bloedstreep in 't zog van mijn stuivende kiel,
wijst de plek, waar mijn vonk van den hemel viel

en ik, god van de zee, weer mijn ziel heb gedolven
uit het fonkelend schuim van de ziedende golven.

Dan stak ik mijn hart, als een fel roode vlag,
op de spies van den mast, zoodat elkeen het zag.

Nu trotzeer ik Neptunus en alle goden:
wie den hemel verwon heeft zijn eigen geboden.

Ik leef zonder hart en ik leef zonder vrouw,
slechts de zee en den wind zweer ik eeuwige trouw.

Ben ik oermensch of dier? ben ik zeester of sater?
Ik zweef als een stip over 't eind'looze water;

een rustlooze vonk in het wijde heelal,
waar ik eeuwig ontstaan en verschieten zal.

Op den barstenden boeg van het molmen fregat
een oude zeeman te slapen zat.

Hij had met den dood over zee gedoold,
zijn hart was vergaan en z'n oog was verkoold.

Er schreeuwden wat meeuwen, er aasde een gier;
het schip liep te pletter tegen een pier....

[p. 98]

Het visschertje

Mijn oog duikt in den plas,
mijn oog wemelt van visschen;
tusschen de lisschen grissen
ze naar mijn ribbekast.

Ik houd mijn beenen vast,
mijn God, ik raak van zinnen,
het oevergras heeft vinnen,
'k voel schubben op mijn bast.

Zal 'k duiken in het water
naar gindsche zeemeermin;
steek ik de beenen in
de beenen van een sater?

De lucht is vocht en zwoel,
ik berg mij in het koren;
mijn dobber drijft verloren
over den groenen poel.

[p. 99]

Herfstelijk

Ik ben een vondeling
onder het feest der luchten,
ik wilde wel ontvluchten
nu ik dit onderging:

Het barsten van de vrucht:
het bloedend openvallen
der rijpe zonneballen,
op elke windezucht.

Mijn mond eet warmen geur
van vocht-doortrokken grassen,
mijn oogen zijn gewasschen
in brand van broeische kleur.

Ik ben een klein, stil hart,
onder dit grootsch gebeuren;
ik kan maar amper treuren
om deze trotsche smart.

Het moet gauw winter zijn,
ik wil weer ademhalen
en uit reinere schalen
drinken aan koeler wijn.

[p. 100]

Met oog en oor

Met bei m'n ellebogen
juist nog op het droge
en met verdwaasde oogen
het water drinken mogen.

En dan: een vogel in het riet,
en met mijn ooren 't vogellied
droomende ingezogen.

Metamorphose

Als ik blaas op den bazuin
zweeft er een engel in mijn tuin;
een wit-met-gouden engel.
Ik werp mijn hengel
naar zijn kruin,
hij glimlacht roze-oranje-bruin
en, wordt tot bloemenstengel.

ALEX CAMPAERT