Groot Nederland. Jaargang 27

[p. 177]

Verzen

I

Ik heb het meest geleden niet
gezongen noch gewonnen iet
Om liefde kwijnend tot verdriet,
Maar om het liefdevragen.

Zoo is mijn stille smart geweest,
Niet dat een dood verwekt een feest,
Maar dat het feest des levens meest
Wekt wanhoop en beklagen.

En dat de smart verlangen is
Maar liefde die geen liefde en is,
Daar liefde, eilaas, de wanhoop is
Waarmeê wij 't leven dragen.

II

Wij gaan en weten 't einde niet,
De rozen kwijnen in hun bot
De boomen schreien van verdriet
wijl de eeuwigheid in blaad'ren rot.

En als de bergen blanker steeds
Al klimmend naar de zonne gaan,
Dan voert de nacht in 't dal alreeds
De grauwe ontgoocheling aan.

[p. 178]

III

Het leven is een milde vriend,
Die vraagt hoe heb ik ooit verdiend
Dat straalt de zon vol innigheid
Op de armoe van onze eeuwigheid?

Ik zie de wereld om en rond
En of ik de avondvrede vond,
Het is nog 't volle welzijn niet
Der liefde die geen smart ontziet.

En toch ik danke 't aardsche licht,
Ik dank het kind dat spelend ligt
Ik dank het huis dat mij beschut,
Ik dank het werk en 't brood ik nut

Ik dank 't leed dat mij verschoont
En wegen van geluk aantoont,
Ik danke 't menschdom voor den lach
Dien 't droeg op mijn geboortedag

IV

De mensch is liefde en stof der aard,
Maar stof die in den hemel staart.
Boven de ster die verder vlucht
Zijn lucht en sterren nog en lucht.

Terwijl het hart der menschen brandt
De stilte zwijgt in 't avondland,
En altijd vluchten sterren heen
Naar luchten vol oneindigheên.

Het brandt het hart, dat niet kan zijn
Dan gulpend bloed in vreugde en pijn
En voor wat schoone illuzies vecht,...
o ster, o stof met glans omvlecht.

daan f. boens.