Groot Nederland. Jaargang 27

[p. 47]

Verzen

Jouw naam.

Als ik 's morgens tracht te werken,

Moedeloos haast mijn dagtaak schouw,

Zie 'k op jou - en voel me sterker,
Ja, jij bent de sterke werker;

'k Heb mijn plicht weer lief, door jou.

Als ik 's middags zit te spelen

- Wat ik doe is dor en grauw -

Denk ik aan je lachende oogen
En geniet weer in mijn pogen;

Mooier wordt wat 'k maak, voor jou.

Als ik 's avonds poog te bidden,

Zittend voor mijn stille raam -

Al mijn hopen en verwachten,

Al mijn woorden en gedachten

Fluistren same' alleen jouw naam.

[p. 48]

Vervullingsdroom.

In verwachting van het onweer
Dat het groote licht zal brengen,
Dat een nieuw gezicht zal geven

Op de oude dingen,

Loop ik over 't wijde heivlak.
En de lucht is leeg en onrustig;
En mijn hart is leeg en onrustig,

Zoekt zich verlossing.

Aan den horizon bespeur ik
Dan een lichtstraal, nauwlijks zichtbaar,

Dof gerommel, nauwlijks hoorbaar.

En niet tevreden

Blijft mijn hart zeer sterk verlangen
Naar het licht dat zal verlossen,
Het geluid dat mij zal dwingen

Tot overgave.

Tot opeens het al verandert:
Felle lichtflits doet mij opzien,
Mokerslagen doen mij buigen

Ter vervulling.

'k Zie het nieuw gezicht der dingen
In het licht dat om mij neerschoot.
Dit geluid heeft mij gedwongen

Tot volkomen liefde.

[p. 49]

Ergens in de groote stad.

Wat is het hier een vreemde buurt. -
Ik voel m'als ver van huis gestuurd
En zoek vergeefs naar wat vertier.
Wat is het leeg en somber hier!

De regen doezelt grauw omlaag
En dringt zich in mijn kleeren, traag.
Het stadsgeluid klinkt ver en vaag,

Die stilte hier stelt vraag op vraag.

Wat dreigt die huizen voor gevaar
Die treurig hangen op elkaar,
Als was hun 't eigen dak te zwaar! -
Wat staat dat stijve pakhuis daar

En staart met doode oogen naar

Den overkant van 't water, waar
Een rij van zijns gelijken, raar
En werkloos slaapt in schemernis,
Omdat het Zondagmiddag is. -

Daar slentert in een trieste slop
Een jonge vent; hij heeft wat op,
De bitter zit hem in zijn kop,
Hij bralt een schunnig lied, luidop.
En met een schelle, rauwe stem
Schatert een meid en lonkt naar hem.
Dat is een blik -, dat is een kreet -
Van een die zich versjaggerd weet,
Vergooid in 't laagste gore leed.

hermien manger