Groot Nederland. Jaargang 20

[p. 617]

Gedichten.

Meentpaarden.

Gaan waar het land in de schemering uitligt,

met de gestalten der heuvelen mee,

tot het verhoogd en vereenzaamde uitzicht

boven het duinland en over de zee.

Achter de slapende toppen als slepen
vinden de verre verschemerde schepen

tegen de kimmen....

en de verzworvene weidende paarden
tusschen het waas der onzichtbare aarde
dolen als schimmen.

En het gelaat op de schaduw der handen,

roerloos gewend naar wat duisterend is,

nòch van den hemel zijn, noch van de aarde

nòch van de zee die geluidenloos is;

Maar in een vreemde aandachtigheid wezen,
als bij het water een boom, die gerezen over haar zoom is....
en haar onwezenlijk leven ziet bleeken
in een oneindige diepte begrepen,

die maar een droom is.

Langzaam de hellingen donker zien worden....

Scheiden de hemel niet meer van de zee....

En uit de stugge en bloemenontdorde

vruchtlooze, tallooze weiden beneê,

als door onhoorbare stemmen geroepen
tusschen de dalen als reizende groepen

donker-bedaarde....

zien.... als beweging van ruggen en koppen
hooren als doove en toonlooze kloppen

't nadren der paarden....

[p. 618]

 

Hellingen over en hellingen onder,

 

over het kronklende enkele pad

 

doemen ze, dalen ze, stijgen ze, zonder

 

eenig vertoeven van weide en wad.

 

Of het geheim van de zee hen deed komen

 

zacht tot elkander als eenzame droomen,

 

wereld-vergeten....

 

of dat een wind uit het land hen deed drijven

 

tot dit vertrouwen van lijven aan lijven,

 

wie die dit weten?

 

 

 

Want als bewusten verdwijnen en dijzen,

 

trekken ze verder langs hoogte en hil.

 

Waarom de laatste, die even op de reize

 

(of een verlangen of machtiger wil

 

hem weer terugriep) weifelt en staan blijft?

 

Is het de ziel van de zee die hem aandrijft

 

of weder niet?

 

die hem den roerloozen kop heeft doen wenden

 

donkergerekt naar het vreemde bekende

 

dat hij verliet?

 

 

 

En als de andren al samen vergaderd

 

zijn in de delling der diepe vallei,

 

is het zìjn enkele beeld nog dat nadert

 

over de eenzame weg van de wei;

 

stappende, stappende, traag en gelaten

 

is nog zijn tors over bermen en gaten

 

't eenigst dat leeft....

 

en in den klop van zijn donkre hoeven

 

is 't of de aarde het simpel en droeve

 

antwoord hergeeft.

 

 

[p. 619]

 

....Tusschen twee machten, de zee en de aarde

 

gaan de gedachten in eindloozen keer.

 

Tusschen het licht en weer schemer-omwaarde

 

reizen wij eenmaal en keeren niet weer.

 

Tusschen het doel dat wijdblinkend nabij is

 

en te verlangen wat eeuwig voorbij is

 

zwerven wij....

 

O onze weemoed die omzag en staarde....

 

Tusschen twee machten, de zee en de aarde

 

sterven wij.

Laren N.H.

Martien Beversluis.