Groot Nederland. Jaargang 20

[p. 483]

Gedichten

In het sparrenbosch.

Ik heb de fluisterende stem verstaan
die door de kruinen ruischt - Zij doet me droomen
van sprookjes die wellicht gebeuren gaan....,
Ik voel God's Adem over mij gekomen.

Gij ligt stil naast me en slaapt - Ik zie u aan
in bange teederheid - De donk're boomen,
de dragers van der stilte mild vermaan,
doen melodieën in mijn harte stroomen,

het sprookje murm'lend dat de Waarheid zegt -
Ik heb mij dicht aan Aarde's borst gelegd,
ik voel haar aan mijn jonge, sterke leden,

ik drink haar geur en baad mij in God's licht
met nieuwe vreugd - langs uw verstild gedicht
is koesterend een zonnestraal gegleden....

Jenny Mollinger.

[p. 484]

Geluk.

De wijze, donkre sparren zwijgen,
als in een zwaar geheim verstard -
Er gaat een nieuw bewustzijn neigen
zacht over mijn verwonderd hart.

Het groene mos ligt stil te stralen
en breidt zijn sprookjesglanzen uit -
Ik hóór de aarde ademhalen -
In vaag vermoede verte fluit

een vogeltje. Door 't boomenduister
dringt fijn het gouden zonnelicht,
de stammen streelend.... Ik beluister,
in roerloos voelen opgericht,

vol deemoed Aarde's heimlijk leven,
dat naar het groot Bedoelen groeit
waaraan ook wij zijn weggegeven -
Ik luister.... In mijn leden vloeit

de zelfde stille streefkracht over
en in mijn hart de held're schijn
van dit geluk: der schepping pover
doch levenswarme deel te zijn.

Jenny Mollinger.