Groot Nederland. Jaargang 20

[p. 225]

Gedichten.

Afscheid.

En morgen, morgen is 't voorbij. -
Totdat, op deze vreemde wegen,
Het lot ons weer elkander tegen
Zal willen voeren, scheiden wij.
En 't leven wordt als voor je kwam.
- Maar wil je nu het woord wel spreken
Dat deze ban zal kunnen breken,
Waarin je mij gevangen nam?
Want om het wonder van je wezen
Zijn stil in mij omhoog gerezen
En trillend naar het licht gegleden,
Zoo matelooze teederheden
Als nauw bevroed en nooit aanschouwd,
Mijn slapend hart verborgen houdt.
- En morgen ben ik weer alleen;
Waar moet dan deze zachtheid heen,
En al die namelooze dingen,
Die niet meer zijn terug te dringen?
O, spreek dat woord en breek nu stuk
Dit zoet en smartelijk geluk!

Herdenken.

Een sprookje: - in het dichte bosch
Een droomer op het lichte mos,
Wat witte berkjes, rank en jong,
En teeder, heel dicht bij hen, zong
Een kleine vogel.... - Deze vree

[p. 226]

 

Droeg zij door jaren met zich mee,

 

En alles zou ze willen doen

 

Om nog eens weer zoo zacht als toen,

 

Zoo toegewijd, zoo zalig-klein,

 

Zoo vroom-ontroerd te kunnen zijn....

Weerzien.

Nu scheidt ons enkel nog een nacht,
Die o zoo gauw is doorgebracht
In lichten slaap - in droom misschien -
En dan zal ik je wederzien!

Je weerzien.... Ben je net als ik
Verlangend naar dat oogenblik,
En heb je óók zoo lief en trouw
Gedacht aan mij als ik aan jou?

Want elken avond sinds je ging
Herleef ik in herinnering
Die ongezegde teederheid
Van onzen zachten zomertijd.

En daarom, ach, wat deert het mij
Hoe jij nu voelt? - Geroerd en blij
Zal ik je stil, vertrouwd gezicht
Hervinden in dit najaarslicht

En al mijn voelen legt zich saam
In 't simpel zeggen van je naam....

Waldie van Eck.