Groot Nederland. Jaargang 19

[p. 425]

Als 't opgejaagde wild...

Als 't opgejaagde wild,
zóó drijft het leed me buiten.
Wie zal, dáár in m'n hert,
dat bange jagen stuiten?

Ik moet den wilden wind
me om te slapen voelen,
hij zal me lavend koud
het brandend voorhoofd koelen.

Hij zal vol wilde drift
me kussen op m'n oogen
en met z'n wilden kus
m'n bittre tranen droogen.

Ik moet weer kunnen gaan
m'n wereldwijde wegen
en doolen zonder doel
bij zonneschijn of regen.

Tot dat de avond daalt
en ik, in 't bange duister,
vol schrik m'n hert aanhoor
en naar z'n jagen luister.

Jos. Janssen.