Groot Nederland. Jaargang 18

[p. 113]

Gedichten.

Rokoko.

Waar 't park zich opent, en de witte hoeve,
voor 't spel gebouwd, in 't meer weerspiegeld staat,
blijven de gasten drentelend vertoeven
de paden langs, met lachen en gepraat.

Zij spelen 't spel van herderin en herder,
tot maskerade en minnespel vermooid,
in paren dwalend langs de lanen verder,
met den bestrikten herderstaf getooid.

Waar het bosch eindigt, staan hun silhouetten
geestig gerand tegen des hemels glans.
Dan wenden naar de hoeve zij den tred en
keeren terug weer tot muziek en dans.

*_**

't Haar hoog gekapt, gekleurd de roze wangen,
de leest geklemd in 't keurs, gesloten strak,
wijl onder rokkenplooien, wijd gehangen,
schuilt en verschijnt een voet, hoog op den hak,

dansen de dames met de zwier'ge heeren
ernstig een caprieusen menuet.
De spanbroek naast de wijd geplooide kleeren
zet een coquet contrast bij elken tred.

[p. 114]

 

Als kamermeisje in 't zwart en wit, met kapje

 

en kort gerokt, bedient de gastvrouw elk,

 

op 't glad parket loopend haar rappe stapje: -

 

in 't rose Sèvres schuimt de room'ge melk.

 

 

 

*_**

 

 

 

Wanneer de zon ver daalt over de weiden

 

en de avond kleurt het park in blauw en goud,

 

gaat het gezelschap wand'lend zich verspreiden

 

over het grasveld, tusschen 't hooge hout.

 

 

 

Als dan in schemer vormen àl verwazen,

 

verrilt soms zacht de naklank van een lach.

 

Narcis alleen, glimlachend, noemt hen dwazen,

 

neuriet een melodie, en fluistert ach...

 

 

 

Zacht waait het ruischend door de hooge boomen

 

en tot den einder is de hemel blauw.

 

De wereld schijnt hier vredig voort te droomen,

 

of 's levens zomer altijd duren zou.

M.H. Werkman.