Groot Nederland. Jaargang 18

[p. 633]

Gedichten.

Een voorjaarsavond, bloesemdronken

Een voorjaarsavond, bloesemdronken
En vaag vervuld van loom gerucht....
Reeds was de zon in gloed verzonken
Maar nog niet gansch en al verblonken
Het stille rood aan bleeke lucht.

Het rijpe bloeien der seringen
Doordroomde wonderwarm en zacht
Het wijkend uur der schemeringen
En tusschen al die mooie dingen,
Lief kind, heb ik aan jou gedacht.

Ik zag je gaan in mijn verbeelden
Door 't helder avondstille land,
Door lente's brooze tintenweelde,
Terwijl de wind je haren streelde
Met luchtige, verliefde hand.

Ik zag je gaan langs bloesemhagen
In 't dartel wuivend zijden kleed,
Een koningskind uit oude sagen,
Dat komt de menschen helpen dragen
Het langs den weg gesprokkeld leed.

O, waar je lieve voeten gingen,
Daar gleed een glans van liefde mee
En rijper geurden de seringen
En lichter werden alle dingen
En alle droefheid werd gedwee.

[p. 634]

Als eenzaam....

Als eenzaam, langs den weg van zorg en schuld en boete
De loom geworden tred der zwaarvermoeide voeten
Ons naar de velden der berusting heeft gebracht,
Dan zal nog eens mijn droom uw stillen droom ontmoeten,
Hoog in den zwijmel van een zomernacht.

En 't zal geen weemoed zijn, geen zuchten en geen treuren,
Geen doodgeboren klacht in slepende mineuren
Om wat niet was en toch had kunnen zijn;
Wij zullen zwijgend staan en onze hoofden beuren
Hoog naar den hemel met zijn sterrenschijn

En weten, hoe na vreugde en smart, na strijd en zege,
Na looden eenzaamheid, ons beider levenswegen
Verscheem'ren gaan in 't donker nevelwoud,
En gaan getroost en stil het wijd mysterie tegen
Dat uit den nacht der tijd ons tegengrauwt.

Het groote duister staart ons aan en breidt zijn armen,
Het voert ons heen in zacht, in grondeloos erbarmen
Door aller eeuwen dof en ledig zwart....
Dan zal geen hartstocht meer 't ontzielde bloed verwarmen
En nooit meer heimwee schrijnen aan ons hart.

Martin Albers.

[p. 635]

Herfst.

Ik ging met u, mijn kind, alleen
En langzaam door de velden heen
Onder een wijde lucht.

De zon sloeg met haar herfstig goud
Een koele brand, een weemoed koud
En er was geen gerucht.

Ook tusschen u en mij hing 't licht:
Wat herfstig goud op uw gezicht
En koelte om uw mond......

Wij spraken niet, wij dwaalden maar
En hadden dit slechts voor elkaar:
Een oude, kalme bond.

De zon zonk laag, een roode veeg
Die als uit warmer landen steeg
Vanuit den horizont,

Riep uit de stilte van ons hart
Wreed en meedoogenloos de smart
Om wat verloren stond.

Om onze jeugd die ziek en oud
Zich beeldde tot dit gouden koud
Van 't late najaarsland.

‘O! Dat nog éens het oude rood
Door onze bond zijn vlammen schoot,’
Dacht ik -, en greep uw hand.

[p. 636]

Ik kan vannacht niet naadren waar gij rust.

Ik kan vannacht niet naadren waar Gij rust,
Mijn denken dwaalt en keert langs leege wegen,
Ik zoek vergeefsch uw mond die 'k heb gekust -
En buiten drupt en drupt de zomerregen.

Ik weet de lucht en stilte vol bewegen
Naar diepe weemoed van een zware lust;
Ik weet dat een verlangen, vol van zegen,
Door dezen nacht gaat waar Gij eenzaam rust.

O! Mee te gaan met dezen zomernacht
En om uw hoofd te zijn als een Verlangen
Waar Gij nu leeft en droomend schreit en lacht....
Ik zit en zing mijn leege regenzangen.

Ik zet mij waar het feest gestorven is....

Ik zet mij waar het feest gestorven is,
Waar lach en jeugd om dingen heen bleef hangen,
Waar nog de naklank waart van vrije zangen,
Aan de verlaten disch.

Nog hangt aroom van woorden in de lucht,
En is van kaarsen, koud, het warme lichten
En van de knapen 't stralen der gezichten
Niet heel en al gevlucht.

Dit is mijn feest dat 'k meest van al begeer:
Het luist'ren naar het zingen van de uren
Die heen zijn, maar wier zuiverheid bleef duren
In kort Verleden's keer.

Ik ken u nu, Gij die hier samen waart,
Al weet ik niet wat Gij in 't warrend leven
Van toen-voorbij!-elkander hebt gegeven,
Ik ken u en.... verklaard.

A.E. van den Tol.