Groot Nederland. Jaargang 18

[p. 443]

Droomstad.

‘Zie zoo, nou moet je maar es probeeren wat te gaan slapen - kom, dat bord, da's nou wel leeg....’

Met zijn lepel kraste het kind het laatste beetje roomige rijstebrij - een restje van den vorigen dag, bijeen, reikte met een zucht van: ‘hè dat was lekker,’ het bord aan zijn moeder.

‘Kom vent...’, drong ze, omdat hij recht op bleef zitten.

‘Hè....?’ vroeg hij loom.

‘Nou - moet ik niet instoppen?’

Blazend van voldaanheid schoof hij onder uit, voelde ineens dat van het recht-op-zitten zijn schouders en armen kil waren geworden; kneuterig dook hij dieper onder de dekens. Met haar eene vrije hand stopte ze, kleine duwtjes gevend, de deken tot een steuntje in zijn rug.

‘Slaap nou maar lekker hoor, tot an het eten....’

‘Ja moe....’

Dieper nog dook hij onder de luchtigjes opstaande brug van het dek, kwam met zijn hoofd onder de bolte die z'n schouders gemaakt had.... ‘Hè.... heerlijk warm, heerlijk warm - maar je had geen lucht. Wacht 'n holletje voor je adem - zóó - lekker.

Voorzichtig-aan trok hij zijn knieën wat op - draaide terug op z'n rug. Go - wat leuk -! als je zoo onder het dek keek! - Wacht, geen licht moest je hebben bij je hoofd. Tot aan zijn kussen trok hij op de deken, - keek recht in de koepel van dek die hij hóóg stutte met z'n knieën. Net een kerk.... gelig getemperd door de dun wollen deken drong het licht er binnen. Als je de oogen half toe kneep was het nog mooier. Hè... prachtig-diep. En net of er licht brandde. Hoe leuk, hoe leuk, aan 't eind donker, - precies een grot. Als je nou es héél langzaam je knieën terug trok.... Voorzichtig.... Langzaam liet hij z'n knieën zakken.... Strak recht-uit lagen zijn magere jongensbeenen onder de mooie koepeling van het dek. Vrijer doorkijk had je zoo.... Kijk nou die beenen eens gek daarin liggen. Hè, jammer, het ging tóch zakken. Het was een grot; nu stortte die in. Het werd ál donker-

[p. 444]

der. Hu, griezelig, zoo langzaam naar je beenen. In het midden gaat 't het gauwst. Nu heb je twee tunnels - in ieder ligt één been. Dat is de rails... Koel-bollig kwam het dek gezakt over z'n beenen. Hè, eng. Toch leuk....

Hij ging op z'n zij liggen. Even uitrekenen hoeveelste dag of het was dat hij van school thuis bleef. Es kijken.... 'n Week - Nee - acht dagen. Niet echt hoor, je komp zoo achter.... Zaterdag had meneer dat verhaal natuurlijk uitverteld.... Enne.... in dat leesboek waren ze vast wel drie bladzijden verder. Nou ja.... Ziek zijn was óók wel es leuk. Nou bracht Va vanmiddag een bouwdoos voor hem mee. Zoo eentje as Piet had. Piet - die had maar van alles hoor.... Prachtige spoor.... Wat had ie laatst ook weer verteld dat ie gekregen had....? O ja - een booglamp. Nou maar die keer - dat was gemeèn geweest. Toen had Piet twee net eendere wisselwachters-in-een-huisje gekregen, één van zijn oom en één van zijn Pa. En toen had hij gezegd: ‘dan krijg jij er één....’ Maar toen later had hij gezegd: ‘néé - ik zet er aan allebei de kanten van 't rail één....’ Maar hij kreeg misschien met Sintniklaas een station. Fijn.... Als het nou maar niet zoo'n héél kleintje was.... kon je die krijgen - van die kleintjes....? dat staat zoo gek.... Warm draaide hij zich om. Wat was er ook weer voor heerlijks waar hij strakkies aan gedacht had? Hè jammer - hij wist het niet meer.... Iets heel leuks om aan te liggen denken.... O ja, de bouwdoos. - de bouwdoos. Morgen ochtend dadelijk mee spelen.... Poorten - vestingen kan je maken. Een kasteel met een brug. Soldaten der op - op de torens. En.... Fijn.... Es kijke - wat kon je nog meer.... Hè.... heerlijk, morgen.... Langzaam brokkelden zijn gedachten af.... Zoetjes ging er iets in hem wegglijden.... Zacht blies zijn adem uit de rooden mond. Z'n borst deinde regelmatig op en neer.

Het donkerde toen hij wakker werd. Hij lag op zijn rug, heel rustig, met gestrekte beenen en het was, toen hij de oogen opende, of de stilte, de schemering, iets heel zeldzaams en prettigs was, iets heel innigs, dicht om zijn lijfje heen; het donker was niet drukkend of angstwekkend, want buiten, aan de lucht, hing nog teertjes wat licht - en er was ook iets prettigs, heerlijks in het ongewone: van overdag in bed te zijn en het is niet nacht en het is niet morgen.... Hij bleef ook maar héél stilletjes liggen, of hij bang moest zijn dat het prettige dat nu zoo in de kamer was, bij beweging of gerucht van hem zou wijken.

[p. 445]

Hij zag alles nog goed, alle dingen om hem heen, de porseleinenbeeldjes op de hooge linnenkast en de héél groote steenen poes met een halslintje van goud; hij kon zelfs zien de roode en blauwe bloemetjes op de jurk van het witte poppetje, maar het was toch alles anders dan gewoonlijk - of de beeldjes dooder waren dan anders - of juist veel èchter? de poes zoo dik en rond als een echte? Het was alles wel een beetje vreemd, maarheerlijk-vreemd, prettig om stil naar te liggen kijken. Het was of het eigenlijk allemaal een beetje betooverd was, zoo stil, zoo geheimzinnig-stil - en net of er iets in slaap diep lag te ademen - dichtbij - maar hij zag het niet en hij was ook niet bang. Hij trok zich heel voorzichjes wat hooger op uit de deken - steunend in de kussens. Hij had eerst alleen maar den hemel kunnen zien. Maar wat was het op straat al donker! Hij zag juist tegen de huizen van de overkant en een stukje van het trottoir. Er waren al ramen verlicht. De gordijnen waren nog niet gesloten en één raam was heel groot en mooi-rood achter de zwarte takken van een boom. Hij keek met open zakkend mondje.... Het was zoo stil.... alles.... daarbuiten.... Het was als brandde daar in het huis aan de overkant een zacht, breed vuur waarvan hij de gloed zag aan de ramen. En daarnaast was een rolgordijn neer en dat gordijn was heelemaal zacht-geel van licht. Het was of daar achter weer een ander soort licht of vuur heel stilletjes stond te gloeien. Z'n blik ging langs de anderen huizen van de overkant en ál vreemder werd het. Alsof hij droomde....

Hij zag de gansche rij zoo zwart en vreemd staan als roerloos ademend - zoo wonderlijk zonder diepte en toch zoo dreigend met de gloed der zacht-verlichte vensters.

Hij was nu heelemaal zelf betooverd. Hij zag - hoog bij de rand van zijn raam in het groen der lucht een bleeke ster en diep-naar achter die huizen als uit een sprookje. Hij hield zijn adem in. Zijn hart bonste in zijn keel. Het was of hij zou gaan schreeuwen maar hij hield zich stil. Hij ging liggen. Achter zijn gesloten oogleden zag hij de huizenrij en dan zich zelf, liggend als in het middelpunt van héél een zwart-dreigende en venster-gloeiende stad. Heel de stad, was, strak en innig, als een sprookje. Het duurde maar één seconde. Dan ademde hij dieper, stiller. Hij voelde iets heerlijks - zoo, als of hij heel veel van iemand hield. Toen ging het weg. Hij draaide zich om. Het werd alles gewoner.... Hij begreep niet goed wat er toch was.... Hij trapte de lakens weg.... Hij keek om zich heen.... Hoe gek.... hij had geslapen.... hij had gedroomd.... Nu was het avond.... nog niet

[p. 446]

heelemaal.... nu was hij wakker. Hij lag gewoon, thuis, in zijn kamertje. Nog niet heelemaal donker, ze gingen straks eten.... Hij keek naar de poes op de linnenkast. De schemer doezelde om de figuurtjes daarboven. Pu.... hij was warm. Zóó, lekker gaan liggen. 't Kussen schudde hij frisch-bol op. Kraakte niet de trap? Hij hoorde lachen. O.... Leuk, Vader met het eten.

Jo de Wit.