Groot Nederland. Jaargang 17

[p. 1033]

De bloei.

I.

De koude is rondom als een metrisch geweld

Daar de gletchers der polen in gloeien;

Maar in mildere sferen daar groeien

De kleurige bloemen in 't wuivende veld.

En zoel is om de aarde een dampkring gesteld

Daar de vluchtige lichamen bloeien,

Die 't kristallen heelal vaag ontvloeien,

Als 't zingende woord in een adem verteld.

En gij, in mijn armen weemoedig ontsteld,

Als uw vochtige oogen zoo gloeien

En de angsten der aarde ons weer boeien

Om de eeuwige kou als een metrisch geweld...

II.

De geest is zich zelf in de roerlooze sfeer,

Maar in 't prisma der tijden ontbonden

Gaan op aarde als op een seconde

De heftige visies der eeuwen te keer.

De steden zij woekren en pulveren neer

En woedende golft van de gronden

Het geweldige bosch in zijn stonde -

En keert tot de wentlende bodem dan weer.

Maar traag daalde uw boezem en hief mij zoo teer

En uw mond was mij mild als een wonde,

En wij bloeide' onze droeve seconde

In de eeuwige geest van de roerlooze sfeer.

[p. 1034]

III.

En magisch bloeit de aarde in 't strevende licht

En tooit zich in kleurige symbolen

Maar in weelde van schaduw verscholen

Glanst 't laatst van haar glorie uit 't menschlijk gezicht.

De drift van haar sterven, die wonderen wricht

Heft 't dood mineraal uit haar holen

Door menschlijke sprankels die dolen,

En bouwt door hun lusten haar kosmisch gedicht.

Ontdaan werd uw lichaam, uw wezen ontwricht;

En, uw naakt in zich zelven verscholen,

Draagt gij bevend en bleek de symbolen

Van de magische bloei naar het strevende licht.

Albert Besnard.