Groot Nederland. Jaargang 17

[p. 1029]

Verzen.

I.

Diep in de branding van de stemmen daar benêe
Gaan hun verlangens die gedoemd vervulling wachten;
Ze zingen argeloos in de oeraccoorden mee
De menschen die 't verliefde woord als eigen dachten
Diep in de branding van de stemmen daar benêe.

Het duistert met de weelde van een mild geweld
De naarstige stad ligt in oneindigheid verzonken
Luid dwaalt de menigte die zich haar droom vertelt
Nu de ijle zielen van de donkre weemoed dronken.
Het duistert met de weelde van een mild geweld.

De nacht is als een transparanter oceaan
Men ademt met de lucht de wenschen van de vrouwen
De nacht is liefde waarin dwaas lantaarnen staan,
En trots, als metrische gedachten de gebouwen
De nacht is als een transparanter oceaan.

In dezen nacht waarin alleen de bloesem waakt
Waarin de bloemen in de donkre lanen bloeien
Voelt zich het meisje in haar kleeren zwak en naakt
En tengre jongens aadmen diep en willen stoeien
In dezen nacht waarin alleen de bloesem waakt.

[p. 1030]

II.

Toen steeg uw ziel tot aan uw weerlooze oogen
Uw hoofd zocht schuchter toevlucht aan mijn borst
En al uw weemoed en mijn weelde wogen
Mij zwaar in 't hart dat reeds een wereld torst.

De Maartsche nacht was mild van mededoogen
Om al wat argloos naar den bloeitijd dorst;
De lentewind had ook mijn ziel bewogen,
Dat was 't geheim dat ik niet zeggen dorst.

De weg was eenzaam, die ik kwam getogen,
Al ging ik eindloos door de drukke straat;
Begrijpt gij wat mijn looze schreden wogen
En 't leed waarmee het hart te zwerven gaat?
Te moede vraag ik dat gij zult gedoogen,
Dat heel mijn wereld bij U rusten gaat.

[p. 1031]

III.

Kent gij de ziel die door de tijden jaagt
Om elk geslacht dat haar weer zal gewinnen?
En wie droeg reeds de lach die gij nu draagt,
Nu 't eeuwig wonder aan ons gaat beginnen?

Wij zijn de spanne tijds die zich behaagt,
De korte poos die waakt om te beminnen.
De lach is weelde van de ziel die klaagt
En weemoed de religie van de zinnen.

Want de eigen lust die mij U streelen doet
De purpren zin die in Uw oog komt gloeien
Als wilde weelden van Uw bronstig bloed
Bij juichende overgave Uw lichaam boeien
En dan die lach die sterft aan uw gemoed
Zijn eeuwigheden welke in menschen bloeien.

[p. 1032]

IV.

Aan de avondzee, waar 'k als een vreemde wacht
Terwijl mijn ziel slechts leeft in deze kade
Die kil in transparant der schemerwade
Zijn silhouet verwerklijkt in den nacht.

Daar deint 't oneindige onverbidlijk zacht
Uit de open hemel en lange stille paden
Die ik verwonderd zag dat mijne voeten traden
En doemt uit zee de psyche van zijn klacht.

Maar in den zomer van de stad op straat,
Hoor ik de stemmen dempend tot gefluister
De paren welke een eeuwge weemoed slaat
Met dwaasheid om de weelde van het duister
De hartstocht dwingt daar bloeit in zacht gepraat
De oneindigheid waarnaar ik trillend luister.

Albert Besnard.