Groot Nederland. Jaargang 17

[p. 981]

Gedichten.

De Wind.

De wind wierd wakker in den nacht
En ruischt de wijde ruimten door
Onder den blanken, lichten gloor
Van de onbewogen sterrenpracht.

En al wat ik bij dage won,
Viel van mij af... nu lijkt een ster
Voor mijn ervaren minder ver
Dan menschenwoord en morgenzon.

Dit uur is Zomers bonte dracht
Enkel der hemelen contour:
Heel de aarde maar de poovre vloer
Voor 't weidsch gebeuren van den nacht.

Hoe wierd mijn hart zoo eenzaam thans,
Zoo groot en wachtend en bereid? -
Daar is alleen de eeuwigheid
Der sterren aan den steilen trans,

En 't ruischen van den duistren wind,
Die hoog en ongenaakbaar klaagt
En door de holle ruimten jaagt
En immer nieuwe verten wint.

Is zoo een God, wanneer hij gaat
Den baaierd door van zijn domein
En woedt in matelooze pijn
Vóór 't dagen van de scheppingsdaad?

[p. 982]

Vóór den drempel.

Wanneer eenmaal mijn doodsuur slaat

- O moog ik wétend sterven! -

Stort dan voor mijn verstild gelaat

Het vooze leven van de daad,

Zijn klein verlies, zijn luttle baat

Voorgoed aan scherven?

Wordt dan in mijn supremen nood

Het diepe woord geheven,

Dat immer aan mijn zoeken vlood

- Toch mijner ziel geheime brood -

De zin, de maatstaf van mijn dood

En van mijn leven?....

Nachtliedje.

De pure zomernacht welft hoog en licht
Over de weiden van het lage land.
De rijen boomen aan den wegerand

Staan stom en roerloos opgericht.

Nog draalt een verre heuchenis van leed,
Al heeft nachts blauwe en zilvren schemervacht
De harde dingen van den dag verzacht.
Maar in de koele lucht is iets, dat wacht

En voller schoonheid komend weet.

Ruischend verschuift, een doodstil oogenblik,
Achter de wereld ergens een gordijn
En spreekt een hooge mond een helder sein -
En onze harten, die verwonderd zijn,
Zien nieuwe verten in den sterrenschijn

En lezen langzaam hun geluk.

P. Otten.