Groot Nederland. Jaargang 17

[p. 979]

Verzen.

Lente-liedje.

Ik wacht - en 't is weer lente.

O Leven, duurt het lang,

Eer 't groot Geluk zal komen,

Waarnaar ik zóó verlang?

Of zal ik 't gauw genaken,

Dat felle levenslicht,

Dat àl zal wakker maken

Wat nu nog slapend ligt?

't Is lente, en het leven

Trekt juichend langs mij heen....

Ik Wacht wat het mij wil geven,

In al deez' bloei alleen.

Lente-geloof.

Nu wachten alle moede menschen-kinders
De lichte lente, die zich wachten laat,
Maar die nu weldra weder komen gaat,
Met blijde bloesems en met bonte vlinders.

En 't bleek gelaat, dat moe werd opgeheven
Naar winterhemel, waar geen plekje blauwt,
Bedenkt getroost dat geen vergeefs vertrouwt
Op zonnegloed, dien zomer eens zal geven.

Zoo wacht mijn hart getroost zijn laat ontwaken,
En vindt zijn vreugden in gedroomden gloed,
Omdat toch lente eenmaal komen moèt
En liefde èens mijn leven vòl zal maken.

[p. 980]

Woorden.

Als geur van jasmijn, die in d' avond,
Van verre gevoerd op den wind,
Mijn hart met zijn teederheid lavend,
Den weg door mijn dakvenster vindt, -

Als lichtende ster aan den hemel,
Die recht in mijn kamertje schijnt,
Hoog boven het huizengewemel,
En dra na zijn opkomst verdwijnt, -

Als stralen, die èven doorboorden
De zomersche nacht en haar zwart,
Zoo drongen uw vluchtige woorden
Zich diep in mijn trillende hart.

Waldie van Eck.