Groot Nederland. Jaargang 17

[p. 715]

Verzen.

Metamorphose.

Eerst simpel Liesje, kind, en thans Lizette -
't gaat goed! En zijden rokken! Vroeger droeg je,
ja, wat voor rokken! Vroeger! Zeg, toen vroeg je
flikjes! En thans - odeur, en sigaretten!

't Is waar, je hàd een snaaksch en snoeprig snoetje
en oogen....! Maar die povere baretten
en matelootjes! En dat snoezig voetje
in lompe schoenen! Liesje, kind, Lizette....

Je tript nu licht en blij de breede baan
met fijne laarsjes, je mint lied en wijn
en lach, en leeft, waar 't Leven peinst noch lijdt....

Want wat beduidt een enkle morgentraan
die fonklend neerlicht door d'oneindigheid
der wijze vreugde aan den Schoonen Schijn!

Stadsmorgen.

Ik dwaalde rustig langs de stede-wegen,
vermoeid van 't haastig werken in den nacht,
en keek naar 's hemels donkerblauwe pracht
en 't breken van de gevelen daartegen.

Dan stond de stad, over een breede gracht,
wijd-open naar het land, en ver, met vegen
van paars en donkerrood in laaggelegen
nevels de kim. De morgenwind blies zacht

en koel langs mijn gelaat. Een frissche geur
van hyacinthen in nabije gaarde
klaarde mijn matheid tot een kalme lust.

Een vooglenlied viel in de morgenrust.
Aan de verslapen kade sloeg een deur
en eenzaam uit ging d' oude, grauwgebaarde
man, die de bleeke lichten 's morgens bluscht.

[p. 716]

L'éternelle histoire.

Een schoonen avond zal 'k u naderkomen
met woord en zwijgen, dan ik mensch ooit was;
ik zal gelukkig zijn - en zal nièt droomen....
Dan zal ook dàt uur breken, als een glas,

geleegd aan 't liefste, wordt ten venster uit
tot gruis geworpen - en het feest blijft ruchten,
in nieuwe kelken gloeit de nieuwe wijn....

Wij zullen dan verstrooide gasten zijn,
droef van dien éenen dronk, en d'uchtend duchten,
en lustloos dralen waar de vreugde ruit....

En eindlijk, keerend met bestorven oogen,
verbitterd, elk naar eigen eenzaamheid,
zal in ons vloeken, dat wij zijn bedrogen,
de zucht zijn, die den nieuwen leugen beidt.

Inspiratie.

De wind komt lauw en geurig van de zee,
op alle wolken welken gouden pluimen;
de duinen duistren al, de golven schuimen
met zacht gebruisch ter schemer-grijze reê....

Zij glimlacht vaag: een lieflijk, minnend meisje,
dat stil 't ontluiken van de sterren wacht,
droevig van zin, om 't naadren van den nacht,
het kwijnend licht en 't neurend golvenwijsje....

De matte minnaar leent het loome hoofd
gelaten aan haar schouder, kalm bezinnend,
dat hem deze avond en dit kind niets doen....

en zoekt naar een weemoedig rijm, beginnend
een teergevoelig vaers, waarin het gloên
der min gelijk een avondhemel dooft.

J.F. van Hees.