Groot Nederland. Jaargang 17

[p. 626]

Verzen.

Rouw.

'k Bracht je tot de donkre deur
Waar de stilte is van de slaap
Waar de nacht de stemmen dempt -
En ik keer verlaten weer.

Voor de donkre grot der nacht
En het diep geheim der droom
Blijft mijn droefverschrikte ziel
Wakker als een vreezend kind;
Want de uren van ons saam
Waren vlammend als een brand
Waren heerlijk als een storm
Waren smartlijk als de dood.
En ik wensch ze nimmer weer,
Want de schemer van de dag
Is zoo diep en diep-bedroefd
Om de woeste eenzaamheid
Van het uitgebloeid geluk
Dat ik liever in de gloed
Van één brandend uur verging!
'k Bracht je tot de donkre deur
En ik keer verlaten weer;
'k Huiver voor de vreemde slaap;
'k Wil verzinken en vergaan
In de diepten der muziek:
En de nacht stroomt vol geluid;
In de donkre orgeltoon
In het wonderlijke lied
Van mijn smartelijke stem
Sterft de langgerekte klacht
Van ons saamgevonden leed
Als de vreemde verre kreet
Van een vogel weg!

[p. 627]

Bloemen!

Bloemen zijn een groet des hemels
En een glimlach van de aarde,
Waar zij bloeien, bloeit de liefde
In heur geurgen zonnegaarde.

Iedren morgen reiken handen
Slank en fijn mij zegeningen:
Bruidstraan en jasmijn, melati,
Rozen, Indische seringen.

En gebogen over bloemen,
In der harten zoete roken,
Luikt m' een roozge vreugde open,
In de geur van oude sproken.

Want in elke droom der liefde,
Geurt een lelie, bloedt een roze,
En tot sproke wordt herdenken,
Als we in liefde ons verpoozen.

Gaart mij anjers en seringen,
Gaart mij gouden helianthen,
Al de bloemen uit uw tuinen,
Asters, santang en chrysanten.

Meisjes uit de milde tropen,
Maakt mij rijk met al die kleuren,
Maakt mij blij met duizend bloemen,
Maakt mij zalig met hun geuren.

Bloemen zijn een groet des hemels
En een glimlach van de aarde,
Waar zij bloeien, bloeit de liefde,
In heur geurgen zonnegaarde.

Johan Toot.