Groot Nederland. Jaargang 17

[p. 581]

De vreemde dag.

I.
Verlangen.

Dit was me een vreemd-verlaten dag
Die wijd en bang-leeg open lag;
Ik ging met angstig-strakke lach
De morgen in, maar wist het wel:
Zulk lachen spelt verloren spel.

Zoals wat trouw'lik leek, lief-dicht
Bij 't scheemren, - maar in 't ochtendlicht
Wordt hard en ver: een vreemd gezicht,
Zo deden mij de dingen aan
Die 'k gistren vreugdig had gedaan.

Mijn kamer, waar ik eenzaamheid
Me wachten voelde, huivrigwijd,
Vlood ik, - maar dit heeft niet bevrijd
Mijn machtloos-week ontrust gemoed
Van 't dreigen dat alleen-zijn doet.

Zo zwierf ik ver van huis en vond
Spijt al 't blank zonlicht waar 'k in stond
Niet één zacht zeggen voor mijn mond,
Al ging 'k langs wegen, schreiens-schoon
Elk woord van lof werd woord van hoon.

Ik zag de wereld bitter aan
Wilde haar weelde niet verstaan
En heb weer de oude vraag gedaan:
- Wat is mij al dit, zo 'k de dag
Niet mèt mijn Lief doordromen mag?

[p. 582]

II.
De antieke kamer.

Toen, aan den avond, trad ik in
Een simple deur, vol twijfelzin,
't Werd tòch van beter uur 't begin:
Ik vond een droom-mooi als 'k wel zacht
Me in stil-weg peinzen had bedacht.

Door jonge gulle stem begroet
Trad ik de zachte schijn gemoet
Van een teer-warme kaarsengloed,
Die lichtte in gele tempering
De kamer die ik binnenging.

Ik vond de dingen om mij heen
Daar, als een lied van lang geleên
Dat scheurt der tijden waas vaneen:
Oud-stil gebaren doet dan wèl
Met klank van clave-cimbelspel.

Een geur van rozen, speurensfijn
Teer-zoet als soms wel dromen zijn,
Dan, overstraald van warme schijn
Stond daar mijn gastvrouw, stemmig deed
Haar blank-gebloemd bekeursde kleed.

Toen zij bewoog en spreken ging,
Was 't me of een droom te leven ving:
Een half verbleekte 'erinnering;
Bezield, verjongd, vol harmonie
Als een ver-béélde melodie.

Ik heb gelachen en gepraat; -
Maar, als een die 't teer-mooi verstaat
En wie geen klein lief ding ontgaat,
Heb 'k alles stil-verrukt beschouwd
En mijn zien nog maar half vertrouwd.

[p. 583]

 

Dit heeft mijn angstgevoel verjaagd,

 

Mijn me-eenzaam-weten weggevaagd,

 

Daar droomvreugd geen strak-bang-zijn draagt:

 

- Nu ga ik door de nieuwe dag

 

Met peinzens-stil verheugde lach.

 

 

 

J.W. Schotman.