Groot Nederland. Jaargang 17

[p. 382]

Verzen.

[Zoo zachtkens glijdt de tijd]

Zoo zachtkens glijdt de tijd
Langs 't strak gespannen denken der dagen,
Doch elke nacht doorsnijdt
Mijn stap de stilte
Verschrikt de echo
Van mijn harde schreden mij.

Neen, ik kan niet terug,
Dien sluier, die zwaar neêrhangt
Dat strakke koude denken
Moet ik nu eeuwig dragen
Met opgeheven hoofd.

[Loom wiegt zich mijne ziel]

Loom wiegt zich mijne ziel
In het lentelicht,
Ze wil slapen.

Ver, vaag, in de schaduw,
Sluimrende plicht
Fijn zilverig wapen.

Dan opeens een klagen
Een kindersnik
Heel teeder beven.

En huivrend ontwaakt
De bleeke schrik
Van het zondige leven.

[p. 383]

[Mijn ziel is vol van zoekende gedachten]

Mijn ziel is vol van zoekende gedachten
Het lijken zwervers, die in verre nachten
Van het verleden eens mijn leed verzachtten
Met hun weemoedig spel van roode klachten.

Toen stond mijn hart nog open voor het leven
Mijn ziel een zee, waarin de kleuren beven
Van hemelen vol licht, en wolken zweven
Over den afgrond van het helsche streven.

Nu zijn ze stil en aarzelend gekomen
En klopten lang eer ik ze heb vernomen
Ons weerzien was een droevig bitter schroomen
Geen juichkreet en geen snik van wakend droomen.

En toch ze zijn het! Moede zwervers jaren
Verbleekten wel hun glans; ze bleven, die ze waren:
De kinderen, die zoekend spelen met gevaren
Ze glimlachen en stemmen reeds hun snaren.

Ze spelen! En hun spel verlicht de nachten
Van mijne ziel. De zwervende gedachten
In drommen komen zij, met roode klachten
Mijn eenzaam bange twijfelleed verzachten.

Nella Moltzer.